Helios-AEK

ARGIAn irakurritako artikuluak gogoeta hau idaztera bultzatu nau. "Beti euskaraz egingo lizukeen lankidea egunero alboan bazenu zuk zer egingo zenuke?" izenburuko erreportajea irakurri dut, osorik; dena den, hortik harago ez dut proiektua/metodoa ezagutzen. Hori bai, gogoeta bat hona ekartzeko aukera eman dit. Izan ere, nire ustez, gutariko asko egunero EUSLE gisa aritzen gara. Euskaraz normaltasunez bizi nahi dugunez, aukera dugun guztietan euskaraz aritzen gara. Euskaldun bati beti euskaraz egiten diogu, testuingurua erdalduna izanda ere, esate baterako.

Nafar hegoaldeko uzta euskarari puzka kanpainaren azken txanpan sartu gara. Ez utzi denbora pasatzen eta eskatu saskia www.errigora.eus webgunean edo Euskal Herrian diren 800 puntuetako batean. Azken astean sartu gara: azaroaren 8ra arte eska dezakezu saskia.

Euskahaldun oso eta eroso izan nahi al duzu? Bada, AHIZEk -AEKren hizkuntza aholkularitza zerbitzuak- eta Goierriko Goiztiri AEK-k helburu hori lortzeko tailer dinamikoa, atsegina eta parte-hartzailea antolatu du, biharko (maiatzaren 8rako), Beasainen.

Deus asmatu gabe, egun ditugun tresnak oso baliagarriak dira eta horietariko bat bai euskarari ziurtagiria da. Blogean "jolas" baten moduan ziurtagiria arlo pertsonalera ekarriko dut, atalka. Hasteko, hizkuntza gaitasunarena aintzat hartuko dut.
http://euskaratikaktibismora.wordpress.com/2012/11/

Euskararen arloan aktibismoari ekiteko, lehenik eta behin, gogoeta egitea ezinbestekoa da. Helburuak zehaztea eta planifikatzea. Kultur etxeko harreran dagoenak "en castellano, por favor" edo "erdaraz, mesedez, sentitzen dut". Bien artean aldea dago. Dena den, bien kasuan, noiz arte eutsi behar diote esaldi horri? Blogean idatzitako testu honetan bereziki bigarrengoei buruz ari naiz

Euskaratik aktibismora blogean egindako beste iritzi bat. Foro, hitzaldi eta batzar askotan, euskaldunez josita egon arren, egin ohi den jokaeraz hausnartzeko.

1545. urtean, Bernart Etxepare baxenafarrak “Linguae vasconum primitiae“ liburua argitaratu zuen Bordelen, euskararen historiako lehenengoa, 15 poemek osatzen dutena eta gai gehienak erlijiozkoak ez direlarik. Jazarpena eta bazterketaren aurrean, euskaraz ere idazten ahal zela erakutsi nahi izan zuen.