Hainbat laguni entzun diot marmarra edo ziri ironikoa edo zuzenean protesta, ezker abertzaleak espai...
Hainbat laguni entzun diot marmarra edo ziri ironikoa edo zuzenean protesta, ezker abertzaleak espainiar monarkiaren kontrako protestak aparte deitu dituelako. Desadostasunak desadostasun, niri egokia iruditu zait bereizte hori: euskal estatu baten aldeko nahia ezin da espainiar errepublikaren eskarian urtu, funts-funtsean desberdinak baitira, eta itsusia izango zen halaber trikolorearen aldarria geure ikurrinaz estali nahi izatea.
Erantzunak
Nik, monarkia eraisteak zatikatze horretan lagundu dezakeelakoa daukat. PNVk erregetzari marko berri bati abiada emateko eskatzeak monarkikoak direla estaltzea da, beste muturreko jarrera. Nik, bidaideak ikusten ditut antimonarkiko espainiarrak, eta orain borroka horri sostengua eman behar diogula, indarrak batu alegia, Errepublika garaiko Frente Popular hartan egon ginen bezalaxe.
Lurraldetasunarena tabua dela esan dut lehen, baina Twitterretik Gaizka Arangurenek esan dit "taburik ezetz!", eta berak hain zuzen horretaz idatzi duela gaur Berrian. Egia da, bai, hemen dago artikulua, eta jarraian, entresaka bikoitza, nik egin diodana:
http://www.berria.info/paperekoa/1955/020/002/2014-06-03/lurraldetasuna_gure_esku_dago.htm
Zazpi herrialdeen lurralde osotasuna sakrosantutzat jotzen ez dugunok, baina kolonizatu gaituzten Estatuen interesen arabera egituratutako eremu administratiboen araberako erabakimen eremuak oinarri gisa hartzea suizidatzat jotzen dugunok, alternatiba argi, eraginkor eta bideragarriak aurkeztu behar ditugunez, horra ildo batzuk.
(...)
Estatalizazio prozesurako lurraldetasunaren mugak berraztertzekotan, udalerrien arabera egitea askoz ere zuzenagoa litzateke.
Ba bai, izan liteke. Udalerrian arabera, edo beste zerbaiten arabera. Nik "kantoien" araberako utopia demokratiko bat aipatu nuen hemen, lau puntutan: http://sustatu.com/1316411053
Gertatzen dena da, horretarako, ez bakarrik onartu behar dugula Euskal Herriaren partizio bat (ebitaezina euskal estatu bat ikusi nahi badugu), baizik eta Nafarroaren partizioa (edo beste edozerrena, Gipuzkoarena ere bai; demokratikoa bada, ni konforme). Eta hori, ba, beste tabu bat da batzuentzat. "Nafarroa izango da nafarrek nahi dutena", irakurri nuen lehengoan Gure Esku Dago-ren webgunean.
http://gureeskudago.net/eu/sarrera/14-ged/237-nafarroa-izango-da-nafarrek-nahi-dutena
Hala izango da, bai. Euskal Herrian dudarik gabeko autodeterminazio eskubide bakarrak dira BI, dirudienez. Bat, Euskal Herriarena bere osotasunean (Eusko Legebiltzarreko joan den asteko ebazpen hutsala), eta bestea Nafarroarena, bere horretan. Bien arteko konpabilitatea ez dut oso ondo ulertzen, egia esan. Eta beste zalantza bat: Nafarroaren autodeterminazio-eskubidea onartzen bada, zergatik ez beste edozein unitaterena.
Gaizka Arangurenek proposatzen duen bidea irekiagoa eta zentzuzkoagoa iruditzen zait halako maximalismoak baino.
Rollo hau amaitzeko, bi mapa.
Nafarroako emaitzak, maiatzaren 25eko Europako hauteskundeetan, ezkerretan. Schleswig-eko plebiszitua 1920an, eskuman. Herrialde hura zatitu eta atal batzuk Danimarkan edo Alemanian integratzeko balio izan zuen bozketa hark.
Irudien iturria: Wikipedia / Gara (PDF):
Nik ez daukat batere argi ba. Eta hori azken aldian buelta dexente eman dizkiodala gaiari. Ideia solte batzuk doaz hemen, gehiegi antolatu gabe. Kantoi/edo udalerrien proposamenari, alde on hauek ikusten dizkiot:
1. Independentzia (E.H.ren zati batena) lortzea azkartuko luke. Proposamen serio eta definitu bat eginez gero, erakunde, alderdi politiko eta herritarron (batez ere) bultzadarekin, urte gutxitan irits gintezke estatu bat sortzera.
2. Erabakitzeko eskubidearen subjektua txikitze horrek, etorkizunean estatu berri horretara sartzeko bidea erraztuko luke kanpoan gelditu direnei.
Aldiz, kontrako aspektu hauek:
1. Zer gertatuko litzateke Trebiñu moduko udalerri/kondaduak sortu ezkero? Hau da, bai estatu baten zein bestearen barnean besteko irlak sortuko balira? Kondaduko agian ez dago hainbeste "arrisku", (Trebiñu hor dago, eta ez dago hainbeste "arazo", nahiz eta bi estaturekin iada ezberdina izan daitekeen) baina udalerrika mapa arraro-arraroa geldituko ahalko litzateke...
2. Nahi edo nahi ez, utopia lortzeko ere errealitatek abiatu behar gara. Eta badakigu zein zaila izango litzatekeen ez soilik E.H. osoaren independentzia, baizik eta soilik EAErena (kataluinaren bidea hartu ezkero). Horrelako proposamen batek, gaur egungo errealitate juridiko-administratiboa hainbeste mailatan apurtzen duenak, eskema aldaketa asko-asko eskatzen ditu, eta ez dakit hainbesteraino prest gauden. Zentzu honetan errazago (azkarrago???) da gaur egungo instituzioetatik abiatzea. (Aldeko 1. puntuarekin kontraesankorra bada ere).
Amaitzeko, beste ideia solte pare bat: Nik uste Ezker Abertzaleak iada onartu duela 4 herrialderako independentzia, Iparraldea alde baterea utziz. (gero gehitzeko formulekin etab.) Badakit ezberdina dela, 2 estatu direla etab... baina, "7ak bat" formula behin alde batera utzita, zergatik "4ak bat" bai eta "3ak bat" ez? Muga berri bat ez sortzeagatik? (2 estatutan ondo, 3tan gehiegi).
Eta Nafarroaren independentzia nahia hain urrutiko jotzen duzuenentzat, zein da arrazoia? Gaur egungo nazionalista/ez nazionalista bozka kopurua? Katalunian ez da ba oso urte gutxian independentzia zaleen kopurua izugarri hazi, eremu ez-nazionalistan baita ere? Zentzu horretan, agian "lurraldetasunaren tabuari" baino, hobe genuke errua Ezk.Abertzalearen/EAJren/Independentisten/Gure (bakoitzak nahi duena jar dezala) independentziara nafarrak hurbiltzeko estrategia txarrari egoztea.
Bai, galdera asko eta erantzun gutxi, jeje. Ados nago gaiari buruz sakon eta serio eztabaidatu behar dela. Agian hori litzateke ekainaren 8tik aurrera Gure Esku Dago ekimenaren eginbeharretako bat. Erabakitzeko eskubidea data konkretu batean praktikatu ahal izateko bide-orri bat garatzea. Eta bertan, bai edo bai, lurraldetasunari espazio sakon bat eskaini.
Gaur argitara emandko artikuluan, lurralde eremuetaz gain, haria eskaintzen da diskurtso abertzalea eraberritzeko ildoetan (berdismo aranista, zentro-eskuineko eskaintza Nafarroa Garaian...). Gai horiek udalerrien araberako lurralde murrizketa (edo zabalkundea) baino sakonagoak eta eraginkorragoak direlakoan nago.
Uste dut Luistxok zati bati heldu diola bereziki (lurraldearen zabaleraren gora-beherei), baina korapiloaren gakoa abertzaletasunaren diskurtso aranistaren eraginkortasunik ezan datzala. Eta diskurtso aranista gaindituz eraginkortasun politiko-afektiboa biderkatu dezakeen diskurtsorako ekarpenak aspaldi dabiltzala gure artean. Horretaz ere mintzo da artikulua.
http://www.berria.info/paperekoa/1955/020/002/2014-06-03/lurraldetasuna_gure_esku_dago.htm
Esaten duzunarekin ados, Gaizka, nire azken aurreko parrafoa hortik zihoan. Eta are gehiago esango nuke: uste dut badela garaia abertzaletasunaren diskurtsoa (bai aranistarena, zein beste bat) diskurtso independentistan (edo gutxienez, erabakitzeko eskubidearen aldekoan) diluitzeko.
Eguigurenek argi eta garbi esan zuen: "independenteak izango gara nazionalista espainiarrak (berak ez-nazionalista esan zuen, baina beno) hala erabakitzen dugunean". Eta hor dugu erronka. Independentziaren alde dagoen gehiengoa lortzeko, abertzale kopurua handitu baino, askoz azkarragoa izango da independentisten kopurua handitzea. Eta horretarako, argi dago diskurtso aranistak lagundu ez ezik, zaildu egiten direla.
Hori eskatzen duten ahotsak geroz eta gehiago dira gurean, eta baita diskurtso hori sortzen dabiltzanak. Eta bide horretan asmatzen badugu, nago lurraldetasunarena ere erraz konponduko dugula.
Euskal estatu baten aldeko nahia urtzen da eta ezerezten da lurraldetasunarekin dugun tabuan: korapilo hori askatu barik ez da egongo euskal estaturik (eta korapiloa askatzeko ahaleginik egin beharrean, eztabaida hori atzeratzea eta saihestea inportanteagoa dela ematen du).
Bestalde, euskal estatu baten aldeko zirrikitu bakarra ikusten dut Espainia deskonposatu eta zatitzean, eta zatikatze horretan, ospa egiteko aukera aprobetxatzen, ahal duenak aprobetxatu bederen.