Adam Ondra: "Baliteke datorren urtean Euskal Herrian egonaldi luzeago bat egitea"

Argazkiak: Patxi Usobiaga. Testua: Aitor Abaroa (@abaroa37)

Gurasoak eskalatzaileak izanik, umetatik izan du paretak igotzeko zaletasuna Adam Ondrak. Sei urterekin 6a zailtasuneko lehen bidea egin zuen, eta ordutik, 8a eta 9b+ zailtasunen arteko mila bide baino gehiago egin ditu. Munduko Kopa (2009, 2010) eta Munduko Txapelketa (2011) ere irabazi ditu. Bere lorpenen artean, aipatzekoa da 9a zailtasuneko bidea bistara egin duten bi eskalatzaileetako bat dela. Bitan lortu du, lehena Suitzan, La cabane au Canada, eta bigarrena, iragan igandean, Il domani, Baltzolako koban, Diman (Bizkaia). Patxi Usobiagarekin entrenatzen ari da inguruotan.
   
Bigarren aldiz lortu duzu 9a zailatsuneko bide bat bistara egitea. Nolatan aukeratu duzu Baltzolako 'Il domani' saiakera horretarako?
Bide hori probatzeko gogoa izan dut orain hiru urte 8c+ zailtasuneko bide bat lehenengoz bistara egin nuenean (Kidetasunaren balio erantsia, Etxauri, Nafarroa) Baltzolakoa ezagutu nuenetik. Gainera, Patxik esan zidan 9a zailtasuneko bat bistara egitekotan, Il domani niretzako perfektua zela. Baina momentu hartan ez nengoen ziur egin ote nezakeen, eta itxarotea erabaki nuen, indartsuago egon arte. Duela urtebete prestatuta sentitu nintzen, eta bertaratu egin nintzen, baina egun bakarra gera nintekeen eta baldintzak ez ziren onak, pareta oso hezea zegoen. Dilema handia izan zen, gogotsu bainengoen, baina azkenean ez saiatzeko erabakia hartu nuen. Orain konturatzen naiz erabaki zuzena izan zela. Izan ere, orduan baino indartsuago nengoen igandean, pareta egoera oso onean zegoen, lehorra, ukipenera perfektua... eta baldintza horietan ere, katea txapatzeko momentura gaitasunen oso mugan iritsi nintzen. Bide bat horrela txapatzeak sekulako poztasuna ematen du.

Gogotsu izan arren, momentu egokiaren zain geratzea zaila bezain garrantzitsua izango da, ezta?
Bistara eskalatzerakoan saiakera bakarra duzu, eta denbora luzez egin nahian zabiltzan bide batek presio handia eragiten dizu. Bidean zehar, puntu askotan akatsak egin ditzakezu, eta saiakera zapuztu. Momentu egokia aukeratzea garrantzitsua da. Igandean oso erlaxatuta nengoen, gogotsu, baina egia da eskalatzen hasi aurreko hamar minutuetan oso urduri jarri nintzela. Zortez, eskalatzen hasitakoan urduritasunak joan zitzaizkidan, bidean giltzarria den puntura heldu arte. Ondorengo zatia, goikaldea, pixka bat bustita zegoen, eta berez oso zaila ez den arren, zalantzak sortu zitzaizkidan; oso urduri jarri nintzen. Azkenean, zorte handia izan nuen, baina lorpena lorpena da.

Patxi Usobiagarekin ari zara entrenatzen. Nolatan?
Aurten nire helburua txapelketak dira. Orain arte, nire entrenamenduak oso amateurrak izan dira, oso indibidualista bainaiz, beti nik nahi dudana egitea dut gustuko. Baina modu horretan ezinezkoa da egun eta ordu jakin batean burutu beharreko txapelketetara formarik egokienean heltzea. Orain arte bezala entrenatuta, baliteke txapelketa baino bi aste lehenago oso indartsu egotea, baina gero txapelketa egunean oso gaizki sentitzea. Patxi eskalatzaile izugarria da, eta txapelketak irabazteko asko entrenatu eta sufritu du, esperientzia handia du. Txapelketak prestatzeko coach bat hartzea erabaki nuenean, buruan izan nuen aukera bakarra Patxirena izan zen. Niretzako coach bat izatea jada oso gauza arraroa da, baina konfiantza handia dut Patxirengan, esaten didan guztia zentzuduna da. Euskal Herrira egin dudan bidaia hau test bat izan da, proba bat, eta ondo lan egin dugu.

2009an Munduko Kopa irabazi zenuen, eta Usobiaga bigarrena izan zen. Egun hartan zera esan zuen: “Adamekin azken momentura arte borrokatu dut, buruz buruko ikusgarria izan da; ez dakit horrelakorik errepikatuko den”.
2009a urte oso berezia izan zen niretzat. Egin nuen lehen txapelketa Munduko Txakelketa izan zen, Patxik irabazi zuen eta ni bigarrena izan nintzen. Gero, Munduko Kopan, amaieran, ni izan nintzen garaile eta Patxi bigarren. Garai hartan lehiakide handiak ginen, baina isolamendu guneetan beti asko hitz egin izan dugu, harreman estua izan dugu, eta lagun egin gara. Patxik lehiaketak eta eskalatzea uztea erabaki ostean ere bat egin izan dugu, eta uste dut duela urtebete Baltzolara Il domani egiteko asmoz etorri nintzenean, berari ere berriz eskalatzen hasteko harra nolabait piztu zitzaiola. Niretzako oso pozgarria da berriro eskalatzen ari dela ikustea, bere benetako pasioa eskalada baita.