Campanella gizajoa (2009ko palmaresaren balantzea)

Nik, printzipioz eta elkartasun korporatiboz, errespetua diot bere iritzia eman behar duenari eta ez naiz gehiegi sartzen besteren hautuetan. Lelo zaharra da gustuen eta koloreen hura, ezta?

Alabaina, aurten badira sari batzuk itxurazkoak, eta beste batzuk itxuragabeak. Itxurazkoen artean, film onenaren urrezko maskorra, Lu Chuan zuzendari txinatarraren City of Life and Death edo "Biziaren eta Heriotzaren Hiria"ri eman diotena, japoniarrek 1938an Nanjing hirian egindako sarraskia modu gordin bezain ikusgarrian erakusteagatik. Film horrek bezainbeste meritu (edo gehiago) zituen Juan José Campanellaren El secreto de sus ojos (Bere begien sekretua) argentinarrak kritikari guztien aburuz, eta, aho bateko iritzia ez bazen ere, Ana Kokkinos-en Blessed (Bedeinkatuak) australiarrak irabazi balu ere ni pozik eta gustura geratuko nintzen.

Txinatarra izan da irabazlea, beraz, eta sari nagusiaz gainera argazki onenarena ere eman diote, Cao Yu-ren lanari esker (egia esanda, zuri-beltzezko irudiak, gran angularrean, zirraragarriak ziren). Film australiarrak izan du beste sari txiki bat, kontsolamendu gisa-edo, gidoi onenari dagokiona; lau dira zehazki istorio gurutzatuz osaturiko film eder eta mingarri honen gidoilariak: Andrews Bowell, Melissa Reeves, Patricia Cornelius eta Christos Tsiolkas.

Hortik aurrera, nire desadostasunak: epaimahaiaren sari berezia François Ozon frantziarraren Le réfuge (Babeslekua) filmari eman diote, eta zuzendari onenaren zilarrezko maskorra Javier Rebollori La mujer sin piano (Pianorik gabeko emakumea) lanagatik. Biak ere zinema intimista eta minimalistaren ordezkariak dira, eta beharbada nire akatsa da, historia bat kontatzen ez duten pelikulak ez jasateagatik; bizitza bera ere jitoan dabilen kamera bat izan liteke eta noraez hori oso maitea dute batzuek "nouvelle vague" mugimenduaz geroztik, baina niri, gehienetan, irudien pilatze fundamenturik gabea iruditzen zait. Eta bi hauek ez dira Godard eta Truffaut, inondik ere. Dena dela, zorionak irabazleei, eta zinema mota honen aldekoei.

Gizonezko eta emakumezko aktore onenen zilarrezko maskorrak Pablo Pinedak eta Lola Dueñasek irabazi dituzte, Alvaro Pastor eta Antonio Naharrok zuzendutako "Yo, también" (Nik ere bai) film espainiarrean egindako lanagatik. Pinedak Down sindromea du, eta bere bizikizunetan oinarritu da filma, nola maitemintzen den neska "normal" batekin, eta hortik aurrerakoak. Film hau ikusi ezinik geratu nintzen eta beraz ezin iruzkinik egin. Aktoreen merituaz gain, baliteke gaiaren sentimentalismoak eraginen bat izatea erabakian (onkeria deitu ohi zaion hori), edo zinema espainiarra esku-hutsik utzi nahi ez izatea.

Dena dela, Campanellaren tokian jartzen naiz: film biribil bat aurkeztu oro har erdipurdikoa izan den zinemaldi batera, eta esker txar hau jasotzea... Eskerrak zinemalekuetan ere emango duten, eta jendeak bertatik bertara ikusi ahalko duen. Hemendik aurrera, zuek denok epaile.