Nire gaixotasuna sendaezina da

Dagoeneko urtebete eta erdi daramat minbizia antzeman zidatenetik, eta aldi honetan konturatu naiz medikuek tantoka ematen dizutela informazioa, zuk eskatu ahala gehienetan. Horregatik, uste nuen banekiela jakin beharreko guztia. Usteak ustel, ordea.

Martxoaren 8an Valdecillan izan ginen azkenengoz, eta luze eta zabal hitz egin genuen hango medikuarekin. Orduan esan zigun linfoma folikularra —alegia, nik daukadan minbizi mota— sendaezina izan dela orain arte. “Kontua da zuri tratamendu berria jarri dizugula (tratamendu monoklonala eta mini-alotransplantea), baina hori orain bi urte egiten hasi ginenez, oraindik ez dakigu zer motatako emaitzak emango dituen, datu nahikorik ez daukagulako”. Aurretik banekien nirea gaixotasun alua zela, mutatzeko ahalmen handia duelako, baina inork ez zidan esan sendaezina zenik.

Hala ere, albisteak ez ninduen erasan larregi, ordurako nahiko barneratuta bainuen horrelako gaitzetan oso nekez osa zaitezkeela erabat. Gainera, lehenago edo geroago, denok dugu idatzita noiz joango garen, beraz, berdin dit linfoma alu batek eramaten banau, edo teila galdu batek, kale nagusiko etxegain batetik eroria.

Perspektiba apur bat

Badut nik mediku bat Galdakaoko Ospitalean, Jesus Ojanguren, hasiera-hasieratik hartu ninduena, eta aurreko astean berarekin izan nintzen berbetan. Jesusekin orduak egin ditzaket hitz egiten, oso komunikatzaile ona delako: badaki entzuten, eta badaki gauzak azaltzen.

“Zure gaixotasuna sendaezina izan daiteke, baina nola begiratzen diozun, gauzak modu batean edo bestean ikusiko dituzu”, esan zidan. “Hainbat gaixotasun daude hortik zehar, oso zabalduta, adibidez diabetesa edo tentsio altuak, osatu ezin direnak. Hala ere, eritasun horiek dituzten gaixoek oso bizimodu ona izan dezakete, luzaro gainera, nahiz eta kontrol batzuk egin behar izango dituzten”. Horra hor zein ondo adierazita nik aurrera egiteko behar dudan ikuspegia.

Zer inportantea den gauzak nola azaltzen diren! Valdecillako medikuak ikuspegi teknikoa eman zidan —zure gaixotasuna sendaezina izan da orain arte—. Galdakaokoak, berriz, ikuspegi praktikoa, bizi izateko behar dudana —sendaezina izanda ere, bizi kalitate ona izan dezakezu—. Mediku biekin nago pozik, baina oso estimatzen dut Jesusen jarrera.

Kortikoideak jaisten

Bi hilabete daramat Prednisona hartzen, kortikoide inmunosupresore bat, laguntzen didana erretxazoa kontrolatzen. Egia esan behar badut, oso ondo konpondu dizkit urtarrilean izan nituen arazoak, erretxazoak eraginda. Hala ere, Prednisonak badu ondorio kaskarrik ere, nigan behintzat:

• Lo gutxi. Gauetan uzkurtu egiten zaizkit hanketako zenbait gihar, eta halakoetan jaiki beharra izaten dut, eta ibili, giharrok bere onera etor daitezen. Sarri izaten ditut horrelakoak.
• Aztoramena. Egunean zehar ere, badirudi reboluzionatuta nabilela, neure onetik apur bat irtenda.
• Mina oinetan. Egun batzuetan min handia izan nuen oinetan. Medikuak esan zidan normala dela: transplanteak ahuldu egiten dituela giharrak, eta kortikoideek ere eragiten dutela horretan.
• Ahuldadea. Inoiz ahaleginduz gero eskailerak binaka igotzen, majo konturatzen naiz ez dudala indarrik. Txango baten ostean ere, somatzen dut nekea.
• Itxura aldaketa. Talo aurpegia jarri zait, eta puztuta nago. Hala ere, medikuek behin eta berriro esan didate kortikoideak kentzeaz batera, kontu hauek desagertuko zaizkidala.
• Jateko gogoa. Zenbaitetan lotsatzeko moduan jaten dut, ezin asetu. Jakina, kiloak ere, horrela itsatsi zaizkit.
• Gogo eskasagoa sexurako. Harrigarria bada ere, kimioterapia hartu bitartean sexu gogoa bizi-bizi izan nuen. Orain, berriz, itzalita bezala igartzen dut, garai bateko soldaduek legez, bromuroa ematen zitzaienean.

Oztopoak oztopo, hemen ere komeni da perspektiba egokia izatea, eta horrek esaten du Prednisonak oso ondo betetzen duela egitekorik behinena, alegia, erretxazoa kontrolatzea. Gainerakoak, bigarren mailako arazoak dira.

Hala ere, hasi naiz poliki-poliki Prednisona jaisten, ea bi hilabetean erabat kentzerik dugun, erretxazoa berriz piztu barik. Horretan ari gara orain.

Elbarria naiz ala gaixo aktiboa?

Martxoaren 12an urte eta erdi bete nuen gaixotu nintzenetik. Hori dela eta, utzi behar izan dut Osakidetza —hori baita prozedura horrelakoetan—, eta orain Gizarte Segurantzaren mende nago. Hauek gutun bat bidali zidaten, eta han esaten zuten paper batzuk bete behar nituela elbarritasun programan sartzeko.

Nik, ordea, nahi ez horrelakorik. Garbi esan nien nire asmoa dela berriz lanean hastea, oraingo fase hau gainditu eta gero. Kontua da kortikoideak erabat kendu arte bi edo hiru hilabete igaro daitezkeela, dena ondo joanez gero. Horregatik, eskatu nien luzapen bat, lanera itzuli aurretik, baina inola ere ez elbarritasun konturik.

Hori dela eta, joan den ostegunean Bilbon izan nintzen, Gizarte Segurantzako mediku batekin, eta hari azaldu behar izan nion dena. Berak ez omen du erabakiko, baina esan zidan bere gomendioa izango dela urtebetez luzatzea nire gaixo agiria, eta lehenago ikusten badugu, bai medikuak eta bai nik, lanean hasteko moduan nagoela, eskatzeko, eta emango didatela baimena.

Nahi badituzu irakurri aurreko artikuluak, Sustatun argitaratu ditudanak nire minbiziaren inguruan, hementxe dituzu. Klik egin testuaren gainean eta irakurri.

1. Medikuak esan dit minbizia dudala.
2. Eskerrik asko denoi ospitaletik!
3. Hasi naiz kimioterapian.
4. Nola esan zure alabatxoari minbizia duzula?
5. Burusoil baten memoriak
6. Berri onak: tratamendua aldatu didate
7. Minbizia tarteko, ez didate berritu gida baimena
8. Neuk ere hartu dut EPO
9. Bete dut hirugarren zikloa, kimioterapian
10. Nire hezur-muina garbi dago
11. Santanderrera noa, transplantea egitera
12. Urtebete minbiziarekin
13. Valdecillako ospitalea, hitzez hitz
14. Minbiziaren arrastorik ez, oraingoz
15. Berriro agertu zait erretxazoa