America Under Attack

Irailak 11n izan ziren erasoak ez 9 an...

Luzea da, abiso. Halako pasadizo bat izan genuen iazko irailean. American-ekin joan ginen Nikaraguara gu ere eta galdeketak jasan genituen Madrilen. Egia esan, nahiko mozolo izan ginen eskutan genuen pakete bat lagun batek emana zela esatean; nola izutu zen gazte-yanki-prototipo gaixoa! hura galdera mordoa! Miamin dena ondo, bai joatean bai etortzean; beno, zakurdun polizia batek (ez parrik egin, kontxo), hau ere propotipoa, mehatxu egin zion azafata bati hegazkinera igotzen ez uztearekin berriro ere pasiloetatik jendea bakarrik eta bere kabuz joaten ikusiz gero; irailaren 11n zer gertatu zen gogorazi ote behar zion, zakurra askatuko zuela...



Baina okerrena Managuan geratu zen: hasieran dena ondo (maletak fakturatu, harreragile jator-jatorrak...). Zain geundela, gure izenak bozgorailuetik; joateko. Sartu eta... hura infernua! motxilak arakatu behar zituztela, eta hasi ziren. Erabat narrats aritu zen eta bitartean, beste bat galderak egiten aritu zen. Hasieran majo. Polizia zen (honek ez zeraman txakurrik...ez parrik egiteko!), zintzilikarioak zioenez. Bikote ote ginen, lanean zer moduz...galdetu ostean, azken hiru galderak ETAri buruzkoak izan ziren. To trantzea! Hura saihestu eta bukatu zelakoan, motxila hautsi zutelako protesta egin genuen. Kitto! Moskeatu eta plaka atera zidan, nik banekiela polizia zela (ebidentea, ezta?), laguntza eskatu eta galdeketa bideoz grabatu zuten, guztiz borde. Gure kexak alperrikakoak. Bukatu zutenean, eskua eman eta agur. Ba , ez zen bukatu horretan. Beste bi kontrol egin zizkiguten (gure ustez, motxilaren ordaina eskatzeagatik): bat, eskuetan eta motxilaren joskuretan hautsak aztertzekoa (bai, bai, gogoan izan eskua eman zigula poliziak!) eta bestea inmigraziokoa (hau bai izaorratzearren izan zela, lehenago bete genituen paper guztiak, gure zain zeuden!).



Enfin, ia galdu genuen hegazkina!



Badirudi horrelakoak pasatzeko aukera handiak ditugula euskaldunok.

Aupa!



Ni San Francisco-ra jun nintzen justo Irakeko inbasioa hasi berri zegoenean, ta zure antzeko mila arazo espero nituen baina ez genuen ia ezer euki. Tipo batek pasaportea eta bueltako hegazkineko tiketa eskatu zizkigun eta zertara gindoazen galdetu zigun.

Hori bai, guztiz ados EEBB-ak beldurran oinarritutako herri bat dela. "Bowling for Columbine" dokumentalean oso argi agertzen da zelan beldurra erabiltzen den EEBB-tan propaganda politikorako.



Arkaitz



> Duela egun batzuk heldu naiz Ameriketara, eta Irailaren 9ko hegazkinen erasoetatik ia bi urte pasa direnean, Estatu Batuek jasandako transformazioa oso narbamena da. Amerikarrek inoiz baino beldur handiagoa dute: bizilagunaren beldur dira.

> Izana naiz beste askotan Estatu Batuetan, baita Kanadan ere. Jasan izan ditut polizia amerikarren susmoak: *Spain? Africa? Security check.* Beti izan dira atzerritarren beldur. Baina orain gauzak asko aldatu dira. Jadanik ez dira beldur, orain guztiz ikaratuta daude.

>

> **Lehenengo, galderak eta galderak**

>

> Hegaldia Bartzelonan hasi nuen. Handik Frankfurtera joan behar nuen, Frankfurt-Charlotte egingo zuen hegazkina hartzeko. Lur hartu eta nire konpainiaren mostradoreetara jo nuen biletea hartzeko: *US Airways.* Lehenengo sorpresa: galdetzen hasten zaizkizu, itxaroten ari zarela. Ea nondik natorren, nora noan, zergatik, zertara, norekin... Pasaportea eskatu, eta ez zela nahikoa. Ziur egoteko, gizarte segurantzako txartela, kreditu txartela eta beste zenbait akreditazio erakutsi behar izan nituen. Ondoren, betiko galderak: ea terrorista naizen, ea kartzelan egon naizen... baina esan bezala, ez behin, baizik eta sarritan, ze galdetzera etortzen ziren, itxaroten ari nintzen bitartean.

>

> **Eta eskanerra, eta pasaportea, eta galderak**

>

> Azkenean bukatu nituen tramite guztiak (normala baino askoz denbora luzeagoan, berriro galdeketa guztiak jasan behar izan bainituen) eta hegazkinera. Jeneralean 30 minutu lehenago joan beharra dago, baina ordu bete lehenago zen, eta joateko eskatu zidaten (?). Beno, ez neukan beste egitekorik, beraz joatea erabaki nuen. Eta eskerrak. Dirudienez, konpainia amerikarrek erabaki dute, aireportuko segurtasuna nahikoa ez eta, segurtasun horretaz arduratzea. US Airways-en kasuan (nik hartu behar nuen hegaldiaren konpainia), aireportuko atal oso bat blokeatzea erabaki dute. Beraz, terminalera gerturatzen zarenean, dena bailez itxita aurkitzen duzu eta uniformedun *polizia* pribatu mordo bat. Daramazun guztiak X-izpiak pasa behar ditu, eta zuk zeuk metalen detektore bat. Ibiltzen jarraitzen duzu, eta berriro. Ondoren, pasaportea eta biletea. Gero berriro, ea bidaiari legala zaren eta dena ondo daukazun.

>

> **Spanish Student itxura nuelako, galdera gehiago**

>

> Pasa ondoren 45 minutu, sartu nintzen hegazkinean. Hegaldia hamar ordukoa izan zen. Hegazkinetik jaitsi, eta ohiko aduanaren tramitea. Baina bazegoen zerbait nabarmen aldatu dena: lehen amerikarrak oso azkar pasatzen ziren beraien leku berezitik eta atzerritarrak poliki-poliki, polizien galdera guztiei erantzunez. Oraingoan, ordea, amerikarrek ere galdeketa luzea jasan behar izan zuten. Eta bazidurien bidaia bukatu zela niretzat, baina aireportuko segurtasun langileek oraindik sorpresa bat zuten niretzat. Ikusten denez, Charlotten, New Yorken edo Miamin baino are beldurrago dira, beraz segurtasun galdeketa bat gehitu diote aurreko guztiari. Banan-banan, polizia batek galdeketa luze bat egiten dizu: ea non bizi behar zaren, zergatik, lagunen izenak, non ezagutu zenituen... Eta ikusten danez, nik, *Spanish Student* arriskutsu itxura nuen (handik pasatzen ziren beltz, hispano edo gainontzeko atzerritarrek bezala), beraz beste leku batetik pasa behar izan nintzen, non maleta zabaldu, neraman jertsea eta motxila kendu eta miaketa sakon bat egin zuten, X izpiak erabiltzeaz gainera. Pasa nuen, eta hor bukatu zen nire aireportuetako trabesia.

>

> **Laburrean: beldurra!**

>

> Luze samar idatzi dut, baina laburrean esan daiteke, amerikarrak benetan direla beldur. Eta munduko potentziarik handienak horrenbesteko beldurra duenean, ez du zalantzarik izango Afganistanekoa edo Irakekoa errepikatzeko Ipar Korean, Iranen edo bestelako lekuren batean. Deabruaren ehiza zabalik dago.