Euskal Herritik kanpora, enpresak dira gure arrantzale, marinel, esploratzaile eta merkatari berriak. Besteak beste, globalizazioaren garaian, enpresak dira gure branka eta motorra, gure ikurrin eta enbaxada.
Gero eta gehiago aipatzen den globalizazioa ez da etortzear dagoen moda, honezkero euskal gizarte barruan bete-betean bizi dugun errealitatea baino. Eta ez, zenbaitek uste arren, Internetez hondarrik gabeko itsasoan murgildu
gaitezkeelako edota Afganistango gerra Gaur Egunen jarraitu dezakegulako, euskal enpresek gure mugetatik kanpo hiru bilioi pezetatik gora saltzen dutelako baizik. Euskal ekonomia erabat kanpotiarra da eta gure bizimodu maila atzerriko merkatuen menpeko.
Ia bostehun urte joan dira Detxepare olerkariak euskara ialgi hadi mundura idatzi zuenetik eta mende erdi Iparragirre koblakariak eman ta zabal zazu munduan fruitua kantatu zuenetik. Mundu zabalaren esistentziaz jabetu eta mundu zabalera atera nahia betidanik izan ziren gure arbaso zaharren gurariak.
Lehendanik arrantzaleak izan ziren segurutik, gero marinel eta ibiltariak, ondoren merkatari, misiolari eta gudariak, baita iheslari eta aukera berri bilatzaileak ere. Aspaldiotan, ostera, enpresariak dira.
Globalizazioa dela-eta, oraingo enpresek merkatuaren eskakizunei erantzun nahi badiete, lehiakortasunari eutsi nahi badiote, kanpora atera beharra dute derrigorrez. Eta ez joan-etorrian saltzera soilik, baita tokian tokiko merkatuetan kokatu eta geratu, bertan ekoiztu eta bertatik bertara zerbitzuak eskaini ahal izatera ere. Gaurregun berrehun inguru dira munduan zehar zabaldurik dauden euskal enpresak.
Euskal gizarteak beste edozein gizartek baino gehiago behar du bere enpresak eta enpresariak zaindu. Euskal Herri barruan, enpresak dira guztion bizimoduaren oinarri, baina Euskal Herritik kanpora, enpresak dira gure arrantzale, marinel, esploratzaile eta merkatari berriak. Besteak beste, globalizazioaren garaian, enpresak dira gure branka eta motorra, gure ikurrin eta enbaxada.
Oraindik orain ezker abertzalearen buruzagiren batek bota ere bota du enpresariak euskal burujabetzaren eragozle dira. Horrelakorik esateko gauza dena ez da nonbait bere sutondotik askorik ateratzen, edo ez diote irteten uzten.
Amatiño
Bai jauna! Arrazoia! Zer egin dute, bada, Etxepare edo Iparragirre bezalako literato txoro eta ardigaldu nabarmenek euskal ENPRESARI zintzo, burutsu eta bulartsuen parean? Etxepare bera, hobe bere parrokia edo denadelako mezalekua gobernatzeari ekin izan bazion, bazterrak endredatzen ibili barik (dakizuenez, politikan nahastu zen, eta kartzelan bukatu; han idatzi zituen poemak); eta Iparragirre? kakamutiko hutsa baino ez zenean, gerrara boluntario! (Jaingokoaren alde, esaten omen zuten orduan). Eta gero, zentzatu beharrean, exiliora jo zuen, eta hortik zehar ibili zen, hau ere bazterrak nahasten, bertsoak asmatzen eta gitarra batekin kantuan! Ai, gelditu izan balitz etxean, eta txapel-fabrikaren bat edo fundatu! Hobeto geundeke euskaldunok! Jakina da, bestalde, Gernikako Arbola tabernazulo batean asmatu zuela, ziur aski erdi mozkortuta zegoen batean... (badakizue, mozkorraldien faseetako batek "kantu patriotikoak" du izena). Baina pena gehien ematen duena Bernardo Atxaga da: ai!, Economicas ikasi ondoren, segitu izan balu bankuren batean lanean! Dudarik gabe, askoz ere gehiago egingo zuen Euskal Herriaren alde, bere banketxeko sukursaletik euskaldun prestuei aholku ekonomiko gizatiarrak emanez! Eta, batek daki, agian oso gora egingo zuen BBVAren eskalafoian..., agian Argentinako sukursaleko buru ere izango zen!! Eta zelango aukera, postu horretatik, Euskal Herriaren alde lan egiteko!!! Bai, jauna, horrelako gizon praktikoak behar ditugu hemen, herria erakitzeko, eta ez literato alproja ganorabakoak. Baina lasai: hemen, enpresariek beti idazleek baino prestigio gehiago izan dute. Ez dago kezkatzeko arrazoirik.
Pruden