Aita askoren semea

Bernardo Atxaga gure nobelista onenetakoa da onena ez bada; Patxo Telleria, gure antzerki-idazle eta gidoilari trebeenetakoa trebeena ez bada; eta Fernando Bernues hemengo antzerki-zuzendari liluragarrienetakoa, liluragarriena ez bada. Osagai horiekin, plater bikaina lor liteke eta espero dugu. Gainera, produkzio handi bat da, bai eszenografiaz, bai aktore kopuruaz (hamalau lagun taula gainean), eta horrelako produktu aberats bati dagokion ekoizpena izan du: Euskal Komunitate Autonomoko hiru hiriburuetako antzerki publikoek (Arriaga, Victoria Eugenia eta Principal) ekoitzi dute, Tanttakarekin batera.

Eta zer ikusi genuen? "Soinujolearen semea" nobelaren adaptazio teatral bat, aski egoki egina, eta txukun gauzatua, bai jokalarien antzezpenari bai eszenaratzeari dagokienez. Txukuntasunetik gorakoak ziren gure itxarobideak ordea. Atxagak bere narrazioetan dituen xehetasunekiko maitasun eta maisutasuna falta zituen, Telleriaren umore eta bihurrikeria, Bernuesen poesia bisuala.

Aparteko gaia litzateke obraren esanahia aztertzea: frankismoarekiko eta ETArekiko arbuioak (kideen salaketaraino eramana gainera), denak pozik utzi nahi eta inor gustura ez geratzeko arriskua dauka. Gure arduradun kulturalek lan honen aldeko apustua egiteak herri gisa zabaldu nahi luketen mezua adieraziko luke, beharbada, eta horren erakusgarri izan litezke laster batean Etxepare institutuak Madrilen "Universo Atxaga" izenpean antolatu dituen jardunaldiak, antzerki honen emanaldiak barne direla.

Balorazio politikoetan sartu gabe, baina, artistikoki ez ur eta ez salda iruditu zait niri.