Eskerrak!

Garai luzea pasa ondoren, berriro idazteari ekin diot. Gaur gertaera labur bat baino ez dut aipatuko.

Ezagut dezagun testuingurua: joan den astean, euskaraz iragarritako ekitaldia, 15 bat lagun tartean, 5 eurotan, hizlari euskalduna (logikoa, ezta?)

Hizlariarena nahita aipatu dut. Euskaraz iragarrita bazegoen, euskalduna izanen zela argi edukiko zenuten, ezta? Bai, horixe! Euskalduna zen. Euskaraz bizi ote den, euskaraz ongi moldatzen den, euskara erabiltzen duen…. ez dakit, ez dut uste, baina bloga ez zen hori aztertzeko jaio.

Euskaraz ekin zion haren azalpen sortari; entzule guztiak mahai baten bueltan, euskaraz elkar agurtzen, iruzkinak egiten… Tartean jende gehiago hurbildu zen ekitaldira (taberna batean zen) eta bazter batean geratu baziren, adi-adi jarraitzen zuten. Are gehiago, 5 euroak ordaintzen ari zirela ohartu nintzen; hau da, ekitaldiaren “partaide” bihurtu ziren.

Hizlari jatorra eta xelebrea hitz eta pitz ari zen bitartean, tabernako bat (“antolatzailea”) hurbildu eta haren “bakarrizketa” eten zuen:

Hizlaria: ” Gehiegi luzatzen ari naiz???”

Tabernaria: “Ez, ez, bikain; kontua da jende gehiago etorri dela, erdaldunak dira, eta ea euskaraz zein gaztelaniaz laburbiltzen ahal dituzun azalpenak, edo….gaztelaniaz baino ez….”

Hizlaria: “a, ados, bale…” (eta minutu pare batean orain arte esandako guztiak era xelebrean azaldu zizkien)

Ai ene! Zur eta lur geratu nintzen, sutan. Tabernariaren jarreraz eta ekitaldiak hartu behar zuen norabideaz luze arituko nintzateke, baina, ez, blog honek fokua  beste arlo batean dauka: jarrera aktiboan. Egun hartan era desberdinetan gauzatzen ahal zen, baina bi ideia azpimarratuko ditut:

1. Etenaldiaren ondoren, zalantza nuen zer gertatuko zen. Hizkuntzen kudeaketarekin hasiko ginen, ” zer eginen dugu? zer iruditzen zaizue gaztelaniaz egiten badugu…? Gaztelaniaz hasiz gero, baten bat haserretuko zen edo ez, hortik aktibatuko nintzela…” partaideen artean egoerari irtenbidea emateko erabaki beharko genuela. Ez, ez zen horrelakorik gertatu. Etena bukatu, eta hizlariak euskaraz ekin zion. Harrituko zarete, eta hemen horrela iragarrita bazegoen ere, ez da batere ohikoa. Hamaika bilera, topaketa, batzar eta bestelakoak euskaraz izateko baldintzak suertatu arren, askotan erdaldunen presioa gailentzen da. Hemen hizlariak euskarari eutsi zion. Gerora gaztelaniaz ere azalpenak eman zituen, mahaian zeuden euskaldunen artean gaztelania ere nagusitu zen…baina hark izandako hasiera jarrera aintzat hartzeko modukoa iruditu zitzaidan.

2. Esan bezala, ekitaldia bi hizkuntzetan murgildu zen une horretatik aurrera. Gainera, oharkabean gaztelania nagusi bihurtuko zela antzeman nuen. Ez, nire izenean.  Lasaitasun osoz, naturaltasun handiz, azalpenak eman bezain pronto, eta isiltasuna zabaldu baino lehen, galderak egiten nizkion tartean behin. Euskaraz galdetu, euskaraz erantzun. Egia esan, galdera horiek gogoz egin nituen (jakin-minez), baina nire asmo nagusia izan zen ekitaldian euskarak tokia mantentzea, hizlariari norabide egokia markatzea (euuu, euskaldunok hemen gaude!!!)….

Hogei minutu pasa ondoren, euskaraz iragarritako ekitaldia gaztelania hutsez bukatuko zela zirudienean…

Bi jarrera aktibo, eskerrak!