Atxagaren aztarna
Denborak ez du barkamenik ematen. Nahikoa badu mundu oso bat kontrolpean izateko lanarekin. Baina denborak, bere onean, iragana uzten digu eta guk, gizakiok, gaurko egunera nola iritsi garen jakin ahal izateko erabiltzen ditugu iraganak utzi dizkigun markak.
Ederra izan zen Bernardo Atxagak irailak 18ko gau hartan utzi zigun marka ere.
Gizakiak bizi den bitartean aztarnak uzteko joera duela esan zigun Atxagak Oñatiko pilotalekuan bildutakoei. Noizbait norbait bizi izan zela, bazirela sentimendu batzuk eta azkenik heriotzaren sega astuna igaro zela esaten dutela. Bizitza-heriotza lotzen ditu marka batek.
Ume baten begietatik kontaturiko Gernikako bonbardaketaren bertsioa edo belar-metak lurrazpian egon omen zitekeen gorpu baten alboan egiteak denboran nola marka gozo bihurtzen diren azaldu zigun. Ezin aipatu gabe utzi Ruper Ordorikaren, Juan Carlos Perezen eta Joan Pirisen lanak. Kantu zaharrek gure bihotzetan aztarna handia utzi dutela erakutsi ziguten. Eta Joxe Miel Barandiaranen ustezko ibai zuriek ireki dizkion itxaropen leihoak, herdoiltzeko bidean den Euskal Herriari.
Denborak ez du barkamenik ematen, eta hamabiak jo zutenerako Maria Errauzkinen antzera ezkutatu ziren, han izan ginenoi literatura aztarnak utzi ondoren.
Erantzunak
Oñatin izan nintzen aurreko larunbatean, Laixan euskara elkarteak antolatutako jaian. Ni neu gaueko saiora bakarrik joan nintzen, Atxagak erakarrita, baina esan didate egun osoa izan zela polita. Ea, emaitza onak animatuta, oñatiarrek egun hau finkatzen duten. Komeni zaigu, gutxienez urtean behin, elkar hartzea katalan eta galegoekin, hizkuntzen inguruan.
Frontoi betean aritu zen Atxaga, lagun hartuta Ruper, Juan Carlos Itoiz eta Joan Piris. Irakurketan testuak harilkatuz, eta kantuak tartekatuz, eraman gintuen ibilbidean arrastotik arrastora, iraganetik etorkizunera, beltzetik zurira. Oso gogoko dut Atxagaren irakurtzeko modu berezia, eta uste dut harrapatuko nindukeela baita telefono gida irakurrita ere.
Baina larunbatean gauza bat zen nagusi Atxagaren mezu poliedrikoan: itxaropena. Hasieratik iragarri zuen bidaia izango zela beltzetik zurira. Eta kateatu egin zituen zantzu baikorrak: Barandiaranen esnezko ibaiak eta Ernion aurkitutakoa, poeta katalanaren itzulpena eta haren leloa, "Joan nintekeen eta zoriontsu izan, baina gelditu egingo naiz". Eta, badaezpada, amaieran espresuki azaldu zuen baduela esperantza gure etorkizun kolektiboan, gai izango garela aurrera egiteko.
Nigan eragina du Atxagaren iritziak, eta animoso itzuli nintzen Oñatitik, tximeletak sentitzen nituela urdailean. Aspaldiko partez.
Noizko Ruperren fan kluba ?