Negri zuritua (soirée intelektual sofistikatu bat)

Ni ez naiz Donostiko hitzaldi horretan egon, baina orain dela egun gutxi Bartzelonan egindakoan bai. Copyleft jardulandien barruan Toni Negrik eta Brian Holmes-ek hitzegin zuten eta hitzaldi horren audioa gazteleraz jaitsi daiteke.



Hitzaldi horretan 200 pertsona inguru bildu ziren eta bukatutakoan eztabaida aldia ireki zen. Batzuk galderak egin zituzten eta beste batzuk kritika gogorrak egiteko aprobetxatu zuten. Donostin gertatutakoaren antzera ziurrenik.



Kontua da, Toni Negrik esandakokin bat egin edo ez, bere ideiak errespetatu behar direla uste dudala da. Eta zuk Xabier, bidalitako berrian onartzen duzun modura, ez zenuen askorik ulertu. Orduan zergatik bota kritika guzti horiek? Entzuleek esandakoak aintzat hartu dituzu eta hizlariak esan ei dituenak ez? Ez dut ulertzen.



Toni Negriren diskurtsoak akats handiak dituela uste dut nik ere, baina berak esandakoak behintzat entzun eta irakurri ditut. Poligonoaren ateraldia oso burutsua eta dibertigarria da, baina nik dakidanagatik guztiz okerra. Beraz, antolatzaileek euskarazko hitzulpenik ez jartzea kritikatu dezakezu, baita antolatzaileek Toni Negri poligono horretara ez eraman izana nahi baduzu. Baina mesedez, etzazu berak nahiago dituenak eta ez dituenak suposatu, ordu pare batetan zehar italieraz emandako hitzaldi baten ulertu dituzun lau gauzatan oinarrituz.



Segurazki gauza askotan ados egongo gara gu biok gai honi buruz, baina ondo informatu gabe inor kritikatzen ibiltzea arduragabekeria larria dela uste dut.

Ni egia esan, saiatu naiz Toni Negriren libururen bat eta artikuluak irakurtzen, batez ere Joseba Tobar-Arbuluren "Marxez haratago"liburua irakurri nuenetik.



Bere tesiak eta ideiak oso diskutagarriak izango dira, baina argi dagoena zera da ezkerraren ideia eta diskurtso berrien inguruko eztabaidan sekulako defizita dugula Euskal Herrian. Ez daukagu bitarteko asko (Ez bada "Hika" aldizkaria, ELAren lan batzuk, web orri txukunik ez dut ezagutzen...) ezkerraren inguruko eztabaidan aritzeko, eta abertzaletasunean eta eraikuntza nazionalean pilotatzen dugu, ezkerreko balioez, estrategiaz eta ekintzaz diskutitu gabe.



Ezkerraz gehiago hitz egin eta diskutituko bagenu Toni Negriren lanak gehiago ezagutuko genituzke, hobe kritikatuko genuke eta ezker abertzaleari haize fresko berria emateko ideiak ekoiztuko genituzke.

Barkatu, adiskide:

Uste dut oker irakurri duzula nirea. Nik ez dut hitz erdirik ere esan Toni Negriren kontra; ez jainkotzat daukadalako baizik eta kritikatzeko oinarrizko ezaguera behar delako eta nik ez dudalako.

Ironiaz hitz egin dut testuinguruaz (baina hori gure gizartearen kontraesana da), eta ziritxoa sartu diot Artelekuri (horiek ere haserretu egingo zaizkit beharbada).

Hortik aurrera, norberak du hitza.

Lakastak eta Zaldieroak intelektualik intelektualenen Tenplua deitzen diote Sustaturi. Ez zaie arrazoirik falta. Irakurri ditut Makros Azpirain eta Ivan Zalduegiren artikulu mamitsuak, baina ez dit buruak horrenbesterako ematen eta lehen bezala geratu naiz. Mendizegirena ez zen hain zaila, eta saiatzearen poderioz ulertu egin dut (erantzunak, aldiz, ez).

Dena dela, ez dut etsiko. Nik ere intelektuala izan nahi dut; eta, jakin dezazuela, gogoeta sakonetan murgilduta nago.

Hauxe da nire hausnarketa esparrua: Garraio enpresen izendegia. Konturatu al zarete inoiz atzerriko garraio enpresen izenak bertokoak baino politagoak direla?



Adibide batzuk:

* Willi Betz, Frans Maas, Harry Vos... Ez zaizue ahoa betetzen hauek ahoskatzean?



* La Oñatiarra, Olloquiegui...Ba al da izen zatarragorik?



Nire tesia amaitutakoan bidali egingo dizuet, Sustatun agertuko da eta, azkenik, nire ametsa bete egingo da. Intelektuala izango naiz. Irrikitan nago!!!

Zure azalpenak irakurri ondoren, albistearen zentzua Toni Negriren partaidetzaren inguruan baino Artelekuren jokaerari buruz zela ikusi dut. Sentitzen dut gaizki-ulertua.



Arteleku eta Gipuzkoako Foru Aldundiaren jokaeraz ez naiz mintzatuko, baina albistearen izenburuan Toni Negri "soirée intelektual sofistikatu bat" bezala sailkatzea eta zure izenaren ostean "27. poligonotik" hori ikusteak, esandako ironia horiek nik ez ikusteak ekarri du. Agian Sustatuko ohiko irakurlea ez izateagatik izango da, baina zuk behintzat orain nire gaizki-ulertuaren zergaitia ulertzea eta parkatzea espero dut.

> Lakastak eta Zaldieroak intelektualik intelektualenen Tenplua deitzen diote Sustaturi. Ez zaie arrazoirik falta.

Berrian, Sustaturekin konparatuta:

• Intelektual gehiagok idazten dute.


• Sakonera eta interes intelektual handiagoko gauza gehiago argitaratzen dira.

Alor horretan Berria-tik hurbilago balego Sustatu, hainbat hobe.

Gaurko Berria-n elkarrizketa luzea egin dio Juan Luis Zabalak Toni Negriri, eta Artelekuko hitzaldiaren laburpen-kronika ere badakar. Beraz, hartaz gehiago jakin nahi duenak badu nora jo.

Eztabaidarako probetxugarria izan litekeelakoan, lagun batek modu pribatuan bidali didan mezuaren zati bat kopiatuko dut hemen (batzuk ironiaren estiletearekin txorakerietan ibiltzen gara, eta beste batzuek zimitarra darabilte, zirt-zart):



"Duela urte batzuk irakurri nian Atxaga-Muguruzatar titulua zeukan hura, "Finlandiako trena", Toni Negriren saiakerak... dezepzio handia hartu ere bai.

Oraindik ere BGorrien lepotik bizi duk, "ohi" denez , ukatuz eta nahi duana, hor zagok pagotxa, Cesare Batistiren azken lanak bezala, amek librako ogia egin balute.

Irakurri nioan azken artikuluan, Manifestu Komunista ukatu eta Aitagurea bindikatu zian, ogia eta bakea banatzen duen testua omen duk.

Mario Onanidia duk, italianoa izatea."

Juan Luis Zabalarenak, Berrian, hemen irakur daitezke. Elkarrizketari hautaturiko izenburua: "Egunero berrasmatzen den komunismoa dago bizirik egun".

Ni ere, zurearen antza ikaragarria duen hausnarketa esparru batean ibili nabileko ailegatu honako ondoriora:

Ezagutzen dut intelektualizazio prozesuaren eragiketa:

Salmentak gehitu- inbentarioaren murriztu – eragiketa gastuak gutxitu = mozkina gehitu

1994an hasi nintzen ni hor zehar dabiltzan Ibili Beltzen, Jarri Bosten eta abarren bilakaera aztertzen: Badakizu, Mertxek (26) Ibehekoahariari eSkainia (17), machoMANek (42), berriz, sooooPEGAri (4) Renaultean (20) ezetz eta horrelako teoriak.

Toponimiaz ez naiz gehiegi fidatzen. Gai horretan arrazanalizazioari baino hobe intuizioari kaso egitea.

Ibiltari horien edukiak, edukien bilakaera eta migrazioen azterketa bukatua dut.

Orain, hori guztia inplementatzeko teoria magikoa transkribatzen nabil.

Aitzitik, Know Howa Sustatun zabaldu ala ez pentsatzen nabil.

Patinter

Apirilaren 20ean Toni Negriren hitzaldia izan zen Artelekun. Bertan 150 pertsona inguru bildu ziren, gehienbat gizonezkoak. Hitzaldia “Salbuespen egoera. Praktika estitikoak eta lan egiteko era berriak (1972-2004) proiektuaren barruan programatu zen. Eta aurkezpenean Joaquim Jordà, zinemagile kataluniar ezezaguna, Carlos Prieto, Akal argitaletxeko koordinatzailea (eta Toni Negrik estatu espainolean burutu duen biraren arduraduna) eta Carles Guerra, arte kritikari kataluinarra eta mintegiaren koordinatzailea izan ziren.

Ez nuen gustukoa izanToni Negriren biraren inguruan sortu zen jakin mina, ez bait naiz mito zalea, baina onartzen ditut argitaletxeek edizio berriak plazaratzeko (eta salmentak lortzeko) egin behar dituzten promozioak.



Hitzaldiaren aurretik, Numax presenta (1979) filmaren azken sekuentziak pasa ziren. Toni Negriren eta Michel Hardt-en ideak, Imperio liburuan zabaldu zituztenak batez ere, Jordàk Numax presenta pelikulan filmatu zituen langileen testigantzekin lotu nahi izan ziren. Ez dut uste partehartzaileek lotura egiteko aukera izan zutenik, ez baitzuten pelikula osoa ikusi, keinu bat izan zen.



Joaquim Jordà nor den jakin nahi duenarentzat: Bartzelonan Zuzenbidea ikasi eta oso gaztetik hasi zen zinean. Madrilgo Zine Eskolan izan ondoren Bartzelonara itzuli zen, eta bertan Bartzelonako Eskola sustatu zuen. Lehenbiziko film luzearen ostean, Dante no es únicamente severo, Jordàk Europa iskanbilatsu batera jo zuen. Jordà 90eko hamarkadan itzuli zen zinera, Un cosc al bosc (1996) eta Monos como Becky (1999) lanekin; lan hau dokumental kritikoen artean koka genezake. De nens (2004) dokumentala eginez Bartzelonako Raval auzoan sartu zen, inguruko biztanleak atsekabeturik laga zituen azkeneko pederastia kasua ikertzeko. Zinegile katalanak bere begirada eskaintzen dio egungo Europako eremu politiko-geografiko konplexuenetako bati.



“Bitxia da ikustea nola kapitalismo industrialaren mamu beltz handienetakoa izan dena, Gipuzkoako Foru Aldundiak gonbidatua”, beste hizlari arrunt bati bezala ordainduta, arte garaikidearen teorizazio eta produkzioan aritzen den erakunde batean hitz egitera etorri zen. Artelekutik oso hurbil, Martuteneko espetxe probintziala, Kontzepziotarren komentua; militarren kuartela, Euba, Traperos de Emaus, eta 27 Poligonoa daude. Toni Negrik, Euskal Herriko, eta bereziki, Bilbo inguruko porrota industrialaren ezagutzeko asmoz, Bilbora joateko asmoa zuen, Gara egunkarikoek han elkarrizketatu nahi zutela aprobetxatuz. Aurreko egunetan Madril eta Bartzelonan eman zituen hitzaldien nekearen ondorioz (rock izar bat bezala ibili zen, ezin kexaturik, batetik bestera). Bilboko txangoa suspenditu egin zuen. Azkenik, Garako kazetaria bertara inguratu zen. Gizaki guztiak bezala, Negrik elikatzeko beharra du baita ere, eta, Donostian, la Perla eta Loiola auzoko Txomin jatetxeetako eguneko menuak dastatzeko aukera izan zuen.

Donostia, eta zer esanik ez euskara, ezagutzeko aukera gutxi izan zituen (egun t’erdik ematen duen aukera). Tamalez ez zen izan euskarazko interpretazio zerbitzurik (ados, barkaezina erakunde publiko batean), baina, bestetik, interpretearen lana txalotzeko modukoa izan zen. Bikaina.



Joaquim Jordàk Numax presenta 1979an egindako film dokumentalean lanaren irudikapen aldaketa nola lor zitekeen erakusten digu. Urte hartan, Bartzelonako zabalkundeko elektra tresnen lantegi batean ordura arte lan egin zuen langile talde batek, hasi zuten autogestio prozesua iruditan jar zezala eskatu zion Joaquín Jordàri. Hondamendia zetorrela ikusirik, lantegiko zuzendaritzak beren gisara molda zitezen utzi zituen langileak, baina haiek ekoizpena beren esku hartu zuten, patuari men egin gabe. Gestioa eramatera eta erabakiak hartzera beharturik, Numaxeko langileek prozesu horretan landu zuten asanblada dinamika erakusten du zehatz-mehatz dokumentalak.



Bartzelonako Numax lantegiko langileek 1979an bakean antzeztu zuten krisi horrek oihartzun odoltsuagoa izan zuen Italian hamarkada horretan bertan eta aurrekoan bizi izan ziren grebetan. Toni Negrik, gizarte fabrikaren agerkundera daraman prozesua zela esan zuen: “Hirurogei eta hamarreko hamarkadan hasi eta 1973ra arte lantegietako borrokak antolatu genituen, borroka zoragarriak, milaka langileen grebak (...); alabaina, kapitala jabetu egin zen borroka horiei zerizkien sormenaz eta adimenaz, hau da, krisiaren hazi eragileaz jabetzea lortu zuen. (...) gizartea bera ekoizle bihurtzea izan zen kapitalaren erantzuna, hau da, gizartearen ekoizpen ahalmena aitortu zuen”.



Eta hitzaldian sartuz, ez dut xehetasun handirik emango ala ere, zerbait esatearren, Negriren diskurtsoaren idealismoa kritikatuko nuke, baina ez egungo egoera pentsatzeko eskaintzen dituen tresna intelektualak. Ez zen demagogikoa izan, eta hemengo egoeraren iritzia eskatu zitzaionean behar bezala ez zuela ezagutzen eta ez zela erantzuteko gai sentitzen adierazi zuen. Eskertzekoa. Zintzotasun osoz jokatu zuen bere ideiak adierazteko Italian izan zituen talde esperientziak erabili zituenean.



Galderen txandan, amaieraino gelditu nintzen, lehenengo galderak gogor kritikatu zuen Negriren diskurtsoa, axalekoa izan zelako, gaurko esplotazioa ahazten duena, eta Negrik bere egungo pentsamenduekin erantzun zuen (Espazio publikoak duen ezaugarria: desadostasuna). Baina, solasaldia ez zen han amaitu. Hurrengo goizean, mintegi itxia izan behar zuena, jendearen eskakizunak kontuan hartuz, ireki egin zen, eta nahi izan zuenak hurbiltzeko aukera izan zuen. Eta Toni Negrik, guztien aurrean, bera ez zela egiaren jabe aitortu zuen.