Nire hezur-muina garbi dago
Amaitu dut kimioterapia. Honek egin du bere lana eta nire hezur-muina garbi dago. Orain beste tratamendu bat ematen ari zaizkit, erasotzen dituena linfozitoak modu askoz ere selektiboagoan. Laster, azken txanpan sartuko naiz osatze bidean.
Bost hilabete joan dira azkenekoz hemen idatzi nuenetik neure minbiziaren gainean. Eta beharbada, hauxe izan da niretzat aldirik gogorrena: badirudi ezer ez dela gertatzen, eguna joan eta eguna etorri, ematen du betiko lekuan zaudela. Ospitalera zoaz, odola ateratzen dizute, emaitzak aztertu, zorterik baduzu, segi anbulatoriora, eta bestela etxera. Ondo zaindu, eta atsedena hartu, ea leukozitoak hazten diren, etab., etab. Beti bueltaka gurpil beraren inguruan.
Baina, zorionez, hori ere bukatu da. Kimioterapia amaitu dudan bezala. Bai, lagunok, zazpi hilabete igaro ostean, amaitu dut kimioterapia, guztira sei ziklo, hilabetekoak. Baina zazpi aldiz bidali naute etxera, leukozito gutxi nituela eta.
Beheraldiak eta susperraldiak
Azken zikloetan nabarmenago igarri ditut beheraldiak, kimioa hartu ondorengo erorialdiak. Egunkariaren aldeko kale agerraldi erraldoia egin zenean, esate baterako, ohean egon nintzen egun osoan, indarge eta ezertarako gogo barik. Horretan, badirudi zikloak aurrera egin ahala, gorputzak gehiago igartzen zuela kimioaren eragina.
Baina susperraldiak ere politak izan dira. Horietako egun batean, Urbiara joan nintzen Bego, Miren eta lagun batzuekin. Hotz egiten zuen, baina ondo jantzi, pauso lasai bat hartu eta, tipi-tapa, tipi-tapa, goraino. Nekatuta etxeratu nintzen, baina pozik. Eta beste batean, Arnedillon izan nintzen, astebururako.
Ariketa handirik ez dut egin, hala ere, eta hori igartzen dut: dagoeneko zazpi bat kilo irabazi ditut. Beraz, mejoratu baino, gizendu egin naiz majo.
Zergatik daramazu beti kapela?
Hainbat jendek egin dit galdera hau, kalera irten naizen ia guztietan ikusi bainaute kapela edo txano bat janzten dudala. Negu gorrian argi zegoen erantzuna: burua hotzetik babesteko. Eguraldi epelarekin ere, burua estali beharra dut bisera moduko batekin, garondoa ere babesten didana, basamortuko maratoilariei bezala.
Izan ere, medikuak hasieran esan zidan ondo babesteko eguzkitik, kimioterapiak gai fotosentiberak dituelako. Bestela, eguzkitan ordu erdian egonez gero babesik gabe, gerta liteke erretzea, nola erre baitaiteke eguzkitan lau ordu egiten dituena. Horregatik kapelak eta eguzkitako kremak.
Informatikari euskaldunekin
Apirilaren 4an Donostian izan nintzen, Informatikari Euskaldunen IV. Bilkuran. Han, komunikazio bat irakurri nuen, Gaixotasunak Biluztu Nau Interneten, non kontatzen nuen Sustatun izandako esperientzia nire gaixotasunaren inguruan.
Hitzaldi teknikoen artean, nirea desberdina izan zen, esperientzia baten berri ematen zuelako. Eta seguru asko horregatik, sekulako isiltasuna egin zen aretoan hasi nintzenean irakurtzen bi orrialdeak. Gustura itzuli nintzen bilkura haietatik, jende interesgarri asko ezagutu nuelako eta miretsita, nolako lan handia egiten ari diren informatikari euskaldunak.
Eman didate gida baimena
Hiru hilabete egin ditut beribilik gidatu ezinik, gida baimena berritzeko garaian ez zidatelako berritu, kimioa zela eta. Orduan ere esan nuen ez zitzaidala bat ere zuzena iruditzen gida baimena ez berritzea kimioagatik. Saiatu nintzen izkin egiten legeari, baina informatikak harrapatu ninduen.
Orain, berriz, berreskuratu dut karneta. Aste Santua ezkero, ari naiz noizbehinka gidatzen, behar dudanean, eta zentzuz, hau da, ondo sentitzen naizenean bakarrik.
Hezur muinaren analisia
Apirilaren 30ean hezur muina atera zidaten, jakiteko garbi dagoen edo oraindik ez, hortxe sortu zen-eta nire linfoma. Aztertu ondoren, medikuak esan zigun nire hezur-muina garbi ikusten dela. Hauek izan ziren haren berbak: Orain esku artean ditugun datuekin, ez da antzematen gaixotasunaren arrastorik muinean.
Biopsia ez omen da erabatekoa, horrelakoetan denbora gehiago behar izaten baita kimioa amaitu eta ondo aztertzeko. Hala ere, pozik nago, bide onetik goaz eta.
Tratamendu monoklonala eta azken txanpa
Bien bitartean, aurrera goaz tratamendu monoklonalarekin. Joan den astean bigarren saioa egin genuen, arazo berezi barik. Etxera nekatu samar iritsi nintzen, baina besterik ez. Tratamendu honek bi helburu ditu:
- Erasotzea modu selektiboan nire organismoan geratu diren linfozitoei (izaki gaiztoak).
- Indartzea nire defentsak organismoan.
Hil honen 14an eta 21ean berriro joango naiz, eta hortxe amaituko dugu tratamendu hau.
Ondoren, hilabete bat atsedena hartzeko, berriro muina atera eta aztertu, odola atera hortik zelula amak bereizteko eta, ekainaren 16an edo 23an gutxi gorabehera, ospitalera autotransplantea egitera. Han 21 egun egin beharko ditut, irten aurretik. Ondo bidean, hortxe bukatuko da tratamendua, uztailaren erdialdean.
Nahi badituzu irakurri aurreko artikuluak, Sustatun argitaratu ditudanak neure minbiziaren inguruan, hementxe dituzu. Klik egin testuaren gainean eta irakurri.
- Medikuak esan dit minbizia dudala.
- Eskerrik asko denoi ospitaletik!
- Hasi naiz kimioterapian.
- Nola esan zure alabatxoari minbizia duzula?
- Burusoil baten memoriak
- Berri onak: tratamendua aldatu didate
- Minbizia tarteko, ez didate berritu gida baimena
- Neuk ere hartu dut EPO
- Bete dut hirugarren zikloa, kimioterapian
Erantzunak
Zer esaten da halakoetan?
Hitz egokia zein den ez dakit; beraz, betikoak esango ditut: animo, batetik, eta zorionak, bestetik, tuneletik irteten ari zara-eta. Aurrera ere esango nizuke, gustura asko, baina oraintxe bertan alderdi baten propagandako eslogana ere bada, eta beste baterako utziko dut.;-)
X.M.E.
Maratoia korritzen ari haiz eta iritsi haiz 40. Kmra. Zailena egin duk baina ezin haiz deskuidatu. Azken metroak luze egitendituk eta. Dena dela azkena gertu ikusteak eta etxekoen eta lagunen animoek bultza egingo diate helmugaraino. Azken txanpan sartu haiz eta indarrez hago maratoia amaitzeko. Hau pasautakoan maratoia korritzeko prestatuko haiz. Nahi baduk lagunduko diat maratoi erdian. Osoa gehiegitxo duk niretzat.
Segi horrela eta laster arte.
Holako egoera batean, nahikoa edukiko zenduan gaixotasunari aurre egiteko borrokagaz bakarrik. Baina halako tenorean be ez deutsazu muzin egin beste borroka batzuetan be sartzeari, eta ikasgai ederra plazaratu (interneratu) dozu euskara sustatzea zer dan erakusteko. Berba huts eta dotoreez gain, probatu dozu norberak zer egin dezakeen "hizkuntzaren alde".
Gazteek (eta ez hain gazteek) eredu euskaradunak behar dituztela behin baino gehiagotan esaten dogu, jente euskaradun ezaguna eta abar. Zu bai zu eredua! Eskerrik asko, Joxe.
Joxe Arantzabal garaile irtengo zela, ez zegoen zalantza egiterik. Zain ginen, hori bakarrik, berri onak noiz entzungo.
Ederki, Joxe! Orain behin betiko berri onaren zain egongo gara, eta ez larritu, hartu duzun mejora horrengatik. Ez dago lasterka pixka batek urtu ezineko gantzik ;-)
Aupa, Joxe!
Zazpi kilo gehiagorekin ikustekoa egongo zara ba! Neuk 'mejorauta' zaudela apustu egingo nuke.
Hemendik aurrera geratzen zaizun lasterketa zatia, igual, luzeena egingo zaizu, baina lehenengo bost hilabeteak pasatu diren moduan hoiek ere pasatuko dira.
Animo eta zorionak!
Muxu handi bat
Ondorengo komunikazio hau irakurri nuen apirilaren 4an, Informatikari Euskaldunen IV. Bilkuran:
Iazko irailaren 11n minbizia aurkitu zidaten. Hori dela eta, hiru egun pasatu nituen ospitalean. Hiru egun, ahaztuko ez ditudanak, bat-batean nire bizitza hankaz gora aurkitu nuen eta. Baina ospitaletik irten aurretik erabaki nuen idatzi egingo nuela zer gertatu zitzaidan eta argitaratu. Ordurako baneraman urtebete inguru Sustatu izeneko albistari batean idazten. Beraz, hantxe idatziko nuen.
Zergatik Sustatun
Arrazoi bat baino gehiago izan nuen neure esperientzia Sustatun argitaratzeko: batetik, nahi nuen neure barrena atondu, txukundu; ospitalean bizi izan nituen emozioak antolatu. Bestetik, nahi nuen jendeari jakinarazi albiste txar haren atzean bazegoela itxaropenik; nik, beste askok bezala, irabazi egingo niola minbiziari. Eta hirugarrenik, nahi izan nuen alde egin oinazearen kale isiletatik eta sartu kale nagusian, jendez inguratuta, jendearen berotasuna sentitzeko. Azken motibo hau beharbada ez nuen hain garbi ikusten orduan, baina orain argiago ikusten dut.
Eta horretarako aukeratu nuen Sustatu, Interneten bakarrik lan egiten duen albistari bat. Ordura arte lan egin nuen hedabideetan apalena. Apustu bikoitza zen nirea: alde batetik medio berria zelako, eta ezezaguna askorentzat. Eta bestetik, euskara hutsean zelako. Beste modu batean esanda: zenbat jende euskaldun dabil Interneten saltseatzen? Zorionez, gero eta gehiago, baina oraindik ere, gutxi. Apustuak apustu, azkenean idatzi eta bidali egin nuen neure minbiziaren albistea. Aurretik emazteari eman nion irakurtzeko eta harek, baietz. Beraz, Sustatuko editoreak hartu beharko zuen azken erabakia.
Horrela, bada, irailaren 15ean, hantxe agertu zen nire artikulua, Sustatun. Izenburua bera nahiko adierazgarria zen: Medikuak esan dit minbizia dudala. Eufemismorik ez, zuzen eta harira.
Ondorioak
Kontua da artikulu hark mugarri bat ezarri zuela Sustaturen historia laburrean. Harridura sortu zuen. Lehendabizi Sustatun bertan, ordura arte sekula ez zelako horrelako ezer argitaratu hantxe. Argitaratu ere egin zen bestelakoak izeneko atalean, ez zegoen-eta atalik minbizirako edo esperientzia pertsonalentzako. Eta behin kaleratuta, sekulako erantzuna sortu zuen, argitaratu eta berehala: artikulu hark 63 erantzun jaso zituen, eta ordura arteko marka guztiak hautsi zituen gure artean. (Errekorrak hausteko dira, nonbait, eta aurtengo martxoaren 20an hautsi genuen marka hura, Egunkaria itxi zuten egun tristean. Baina hau beste historia bat da).
Egun haietan bi halakotu egin ziren Sustatuk jasotako bisitak, disparatu egin zen irakurleek beren lagunei bidalitako artikuluen kopurua, erantzunak zetozen abiada bizian, sustatukide asko familia bateko kide sentitu ziren lehen aldiz, berotu egin zen albistariaren komunikazioa (elkartasuna, maitasuna, animoak ziren nagusi erantzunetan) eta oihartzuna izan zuen beste hedabideetan. Sua Sustatun piztu zen, baina gero zabaldu zen Euskal Telebistara, Euskadi Irratira, Goienkarira, Radio Euskadira eta Arrasate Irratira. Eta baita gaztelaniazko webgune batera, sustatukide batek itzulita.
Zergatik halako erantzuna
Zerk eragin zuen, baina, halako erantzuna irakurleen artean? Puntu hau aztertu nahi dut, gainetik bada ere. Lehenengo eta behin, nire izen-abizenekin agertu nintzen Sustatun, eta jendeak sinistu egin zidan. Bigarrenik, behin jakinda nor nintzen, jendea konturatu zen bihotzetik idazten niela, zintzo eta edergargailurik barik. Eta jendeak ere bihotzetik erantzun zidan. Harritzekoa da nola berotu zen komunikazioa alde bien artean. Nik uste idatzi zuen batek zirrara, hunkidura eta elkartasuna piztu diguzula irakurle guztioi. Eta besarkada bat emateko gogoa. Sustatuko erabiltzaile asko familia bateko kide sentitu ziren lehen aldiz sarean. Horrela adierazi zuen plaentxiar batek: Sinestezina (da) lortu dozuna, Sustatuko euskaldun taldetxua familixa bat izan geinkela eta garala konturatu eragittia .
Erantzule gehienek animoa eman eta elkartasun adierazpen maitakorrak egin zizkidaten. Beste batzuek, berriz, aprobetxatu zuten euren kasua kontatzeko, neuk ere indarra har nezan haietatik. Erantzun gehienak Sustatun jaso nituen, baina hainbat jendek nire postara bidali zizkidan mezuak.
Beraz, hemen irabazlerik izan bada, neu izan naiz. Elkartasun bainu itzela jaso dut Sustaturi esker. Jende askoren maitasuna eta indarra jaso dut. Badakit ez nagoela bakarrik eta badakit euskaldunon artean ere gauzak hobeto ulertzen ditugula minbiziari dagokionez.
Honek guztiak izan du preziorik? Seguruasko, bai: nire pribatasuna. Sustatun agertzeko, biluztu egin nintzen. Baina ez zen nire meritua izan, ordurako minbiziak ondo biluztu ninduen eta. Nire biluztasunak agertu besterik ez nuen egin.
Hasierako ezustea igaro eta gero, artikulu gehiago argitaratu ditut, irakurleek jakin dezaten nire gaixotasunaren berri. Normala denez, azken hauek ez dute hainbesteko erantzunik izan. Beharbada, Sustatun barik, blog pertsonal batean egokiago egongo lirateke, errazago kontsultatzeko, etab. Baina kasu honetan, Sustatun hasi nintzen eta Sustatun amaituko dut. Hantxe agertuko da, gertatzen denean, azken artikulua, esaten duena osatu naizela.
Ondorioak
Eta amaitzeko, hiru bat hausnarketa, nire esperientziatik ateratakoak.
Eta besterik ez. Mila esker UEUri eta Informatikari Euskaldunei halako jardunaldi interesgarriak antolatzearren eta zuei hain txintxo entzun duzuelako.