Burusoil baten memoriak
Nire burua soil eta gorri geratu da, biluzik, bat ere ile barik. Banekien minbiziak hori ekarriko zidala. Eta prest nengoen horretarako, baina nire inguruan lurrikara txiki bat eragin du. Hementxe duzu horren kontakizuna, argazki eta guzti.
Urriaren 8an, hamabost egun kimioterapia hartzen hasi eta gero, konketa ilez josita ikusi nuen, burua sikatu ostean. Hauek nireak izango dituk, bada!, esan nion neure buruari. Konketa garbitu eta burua astindu nuen ondoren: berriro bete zen ile motzez. Begori deitu eta erakutsi nion aurkikuntza. Ondoren, ile sorta bat hartu ezker lokian eta tira egin nuen, suabe: ile guztiak esku artean geratu zitzaizkidan. Argi zegoen ilea erortzen hasi zela, kimioaren eraginez.
Zergatik ukatu. Banekien etorriko zela, baina zirrara apur bat egin zidan. Eta egun hartan beste batzuetan baino sentiberago ibili nintzen. Gauean, berriro moztu nuen ilea, lehen baino motzago. Baina hiru egunean mordoa erori zitzaidan: leku guztietan ile arrasto amaigabea uzten nuen eta buruak ere itxura eskasa hartu zuen. Hori zela eta, Pilarika egunean erabat moztu nuen buruko ilea, lehenengo makinatxo elektrikoarekin eta gero bizarra kentzeko atxurrak lagunduta. Idoia koinata izan nuen ile apaintzaile, gure familiako Teresa Kalkutakoa.
Lurrikara txikia
Ispiluan begiratu eta beste itxura bat nuen: burua erabat gorri eta kolore eskasa, batez ere ilea moztu genuen tokietan. Minbizidunen marka agerian nuen orain. Gero kalean gertatutakoak berretsi zidan irudipen hori.
Egun hartan familia bazkaria genuen Oñatin. Ama, anai-arrebak eta hainbat loba elkartuko ginen. Baina joan aurretik, Miren jaso behar plazan. Kapela bat neraman jantzita eta berarengana iritsi ginenean, hark ni arraro ikusi: zer egin duzu buruan?, esan zidan. Eta nik orduan kapela erantzi, brausta, eta, taraaa !, erakutsi nien buru soila, berari eta bere laguntxoei. Mirenek atzera egin zuen, harrituta.
Ordu erdi geroago, amak ere sekulako astindua hartu zuen, ikusi ninduenean kapela barik eta erabat burusoil. Eskerrak tabernako barran bermatu zela, bestela jausi ere bai. Justu bezperan ikusi ninduen eta artean banuen ilea.
Bi pasadizo hauetatik ikasi dut komeni dela jendea prestatzea, norbera ondo egon arren, batzuetan ona izaten dela besteei denbora apur bat ematea eta aurretik jakinaraztea. Batez ere ume eta pertsona nagusiei. Hori dela eta, jarri dut oraingo argazki bat artikulu honen bukaeran, ezustekorik har ez dezazuen ikusten nauzuenean.
Kalean ere oso nabarmena izan da aldaketa. Ni pasatzen naizenean, jende asko geratzen da begira. Eta horrek deseroso sentiarazten nau batzuetan, nahiz eta jakin normala dela eta ez diodala eman behar duen baino garrantzi handiagorik. Jendea ohituko da eta ni ere bai.
Ezin ilerik hartu
Burukoak ezezik, gorputzeko ileak ere erortzen dauzkat: bekainetan, bularrean eta hankartean. Martxa honetan erabat gorri geratuko naiz, goitik behera. Laster inork ezin izango dit ilerik hartu, nahiz eta lagunek bapo jotzen didaten adarra: Pantani, Yul Brinner, Burusoiltxo eta horrelako lorak esaten dizkidate, adar soinuan. Eta nik eskertu haien txantxa.
Kapela pare bat ere erosi dut: mendian-eta ibiltzeko txano bat, hotz egiten duenerako; eta lepoko koloretsu eta fin horietako bat, buruan ere jantz daitekeena, eguzki eguneratarako.
Nahi baduzu irakurri nire minbiziaren inguruan Sustatun argitaratu ditudan aurreko artikuluak, hementxe dituzu. Klik egin testuaren gainean eta irakurri.
- Medikuak esan dit minbizia dudala.
- Eskerrik asko denoi ospitaletik!
- Hasi naiz kimioterapian.
- Nola esan zure alabatxoari minbizia duzula?
Postdata
Mila esker, bihotz-bihotzez, idatzi eta deitu didazuen guztiei Euskadi Irratian eta Goienkarian egindako elkarrizketak entzun eta irakurri ondoren. Sustatu osatzen dugun familia hazten doa egunetik egunera.
Maite zaituztet!
Erantzunak
Ilea moztu izan doten guztietan, egun pare behar izan ditxut, gutxienez, neure burua izpiluan ikusi eta arraro ez sentitzeko. Eta hori, norberaren aukera izaten dala ilepaindegira joan eta burua apaintzea. Horregaitik zure argazkia zabaldu aurretik, imajinatu egin nahi izan dot ia zela egongo zinan skin-head itxura berriarekin. Eta ia asmatu dut. Ia dinot, ze ez neukan goguan bibotea be kendu zinuala eta, tira
Neuk imajinatu zaitxudana baino hobeto zaela aitortu beharko dotsut Joxe.
Besarkada handi bat eta eutsi horri. Danok zuk besteko gogua jarriko bagontsake, beste gauza bat litzake hau dana.
Muxu bat
Joxe, Goienkariako argazkian gaztetuta ikusi zaitut. Guztiz osatzen zarenean, ez utzi berriro biboterik, askoz hobeto zaude bibote barik. Korrikalari bat dirudizu Goienkariako argazkian. Argazki hori jarri beharko zenuke hemen ere, beti ere ondoen gaudena aukeratu behar da eta.
Gainera, uste dut ez naizela bibote barik hobeto zaudela dioen bakarra, ezta?
Goienkariako elkarrizketa aipatu da bat baino gehiagotan. Lortu dugu elkarrizketa hori. Hona hemen 21.000 ale banatzen dituen astekarian agertutakoa:
Sarrera
Joxe Aranzabali minbizia diagnostikatu zioten orain dela hilabete, eta gaixotasunaren berri ‘Sustatu’ albistegi digitalean eman zuen. Oihartzun handia izan du haren kontakizunak eta animu-mezu ugari jaso ditu ‘Sustatu’-ren bidez. Gaitzarekiko erakutsi duen jarreraren gainean egin dugu berba Joxerekin. Elorrion elkartu gara, Estenibar baserrian, Joxeren koinatu Mikel Irizarren etxean, Mikel bera, eta Goienako Iban Arantzabal, Goio Arana eta bostok.
JOXE ARANZABAL
Minbiziak biluztu egiten zaitu, fisikoki zein barrutik, eta gura edo ez gura, sentimenduak azaleratu egiten ditugu. Sentimenduak askatzen jakin behar da
Zela jakin zenuen minbizia zenuela?
Arineketan nenbilela, zapatu batean, min egin nuen hankan. Hori beste batzuetan ere gertatu izan zait, baina, gero, gauean, irakurtzen nengoela, bare inguruan mina sentitu nuen. Eta, bare aldean, geldirik egonda, ez dut inoiz eduki minik. Bi edo hiru egun eman nituen horrela eta, halako batean, masajistarena joatea erabaki nuen. Noizean behin joaten naiz. Eta, hala joan nintzen. Zutik ez zen horrenbeste igartzen, baina etzanda bai. Ezkerreko aldea, eskumakoa baino handituagoa neukala konturatu ginen. Eta, horrela, medikuarengana joateko esan zidan masajistak, zerbait arraroa antzematen zuela-eta. Hurrengo egunean, hortaz, medikuarengana joan ginen. Hiru medikuk hartu gintuen Elorrioko anbulatorioan eta segituan ikusi zuten, baina ez zidaten esan zer neukan. Galdakaora joateko esan zidaten. Biluztu, bata berdea ipini, analisiak eta plakak egin… Halako batean, ingresatu egingo nindutela esan zidan medikuak. Beste ezer esan barik. Hortxe hasi zen guztia.
Zer edo zer antzematen zenuen, baina?
Bai. Aurpegi luzeak ikusten dituzu… Medikuak oso profesionalak dira eta oso ondo portatzen dira, baina denoi moduan igarri egiten zaie zerbait ikusten dutela, baina normala den moduan ez dizute ezer esaten. Halako batean, ordu batzuetara, Elorrion ikuskatu ninduten hiru medikuetako bat, Galdakaon zegoena, etorri zitzaidan eta esan zidan: “Joxe, gora eroan behar zaitugu, zazpigarren solairura, baina esango dizut zuk daukazuna zerikusia daukala odolarekin. Baina ezin dizut ezer gehiago esan. Gero, goian, datu gehiago daukadanean eta analisi gehiago eginda, esango dizut”. Hurrengo goizean, medikua, hematologoa, etorri zen eta hark esan zigun zer neukan. Esan zidan: “Begira, hitz egin dezagun garbi. Daukazu linfoma bat eta linfoma bat da minbizi mota bat, eragina daukana gorputzaren defentsa sisteman: muinetatik sortzen da…”.
Horrela jakin zenuen, hortaz, zure gaixotasunaren berri. Zintzo eta garbi jokatu zuten medikuek, ezta?
Medikuak esan zidanean zer neukan, lasaitu egin nintzen. Ordura arte, gura edo ez gura, buruak alde egiten dizu batera eta bestera. Ikusten duzu zeure burua elbarrituta… Lehenengo gauza leuzemia neukala etorri zitzaidan burura. Ez dakizu… Berriz, medikuak esan zidanean: “Hau daukazu, sendatu egin daiteke, ez da erasokorra”. Ordubete egon ginen berbetan eta lasai geratu nintzen. Esan nion neure buruari: “Hori bada zezena, toreatuko dut”. Oso garrantzitsua izan zen medikuak garbi jokatu izana eta geneuzkan zalantzei horren argi erantzun izana. Alde horretatik oso pozik nago. Une horretatik aurrera desagertu egin ziren mamu guztiak.
Hortik aurrera beste kontu bat: nola esan zeure ingurukoei, lagunei, lankideei, jendeari, minbizia daukazula. Zela bururatu zitzaizun Sustatu albistegi digitala erabiltzea?
Esan nion neure buruari: “Begira, ni Sustatun idazten dut eta gauza izan naiteke bizi izan dudan esperientzia idatziz ipintzeko. Gero, ikusita Sustatuk harremanetarako eskaintzen dituen aukerak… Gainera, seguru asko lagunduko dit pentsamenduak antolatzen, emozioak kontrolatzen…”. Eta, zenbait jenderi, desmitifikatzen horren aurrean dauzkagun beldurrak. Pentsatu nuen, era berean, minbiziaren eta linfomaren gainean gauza handirik ez nekiela hau gertatu aurretik, baina izan zitekeela aukera bat, beste batzuk nirekin batera ikasteko. Eta, ikasten duzun neurrian, galdu egiten dira beldurrak.
MUko Eskoriatzako fakultatean egiten duzu lan. Zure lankideek Sustaturen bidez jakin zuten zure arazoaren berri. Zer esan dizute?
Lankide batek, Juliak, esan zidan gustatu zitzaiola nola egin nuen, ipini nuela Sustatun eta, horrela, denak batera enteratzeko aukera izan zutela. Gainera, eskertu zidan hain garbia izana, gauzak asko erraztu zaizkiolako. Niretako ere erosoagoa izan da, fakultatera joan eta banan-banan zer daukadan azaltzen ibili beharrean.
Zenbat denbora igarotzen da gaixotasunaren berri jakin eta Sustatun zure gaitzaren berri ematen hasten zarenetik?
Ospitaletik etxera etorri eta, etxean, Bego emazteari esan nion ahalegin bat egin nahi nuela idazteko eta kontatzeko zer gertatu zaidan. Eta, esan nion igual Sustatun aterako nuela.
Begok zer esan zizun?
Apur bat harrituta geratu zen eta esan zidan: “Bai?, Sustatun atera behar duzu, jende guztiaren aurrean?”. Ordurako familiakoek-eta bazuten nire gaixotasunaren berri. Eta, gogoan daukat, gainera, ospitaletik etxera itzuli ginenean, koinatak komentatu zidala: “Zuk liburu bat idatzi behar duzu”. “Liburu bat ez, baina Sustatun artikulu bat idaztea pentsatzen nago”, erantzun nion. “Bai, baina Sustatun, artikulu bat bakarrik, ez da ezer”… Gero, Mikeli, koinatuari, esan nion Sustatun idatzi behar nuela.
Lierni, koinata, ibilia zen Sustatun?
Ez. Orain bai, ordea.
Koinata bezala, asko izan dira Sustatura lehen aldiz sartu direnak, zure kontakizunari esker.
Bai, hala da. Bestalde, ikusten nuen Sustatu motel samar zegoela eta nire artikuluak lagunduko ziola pentsatu nuen. Hala ere, ez nenbilen ezer berririk egiten. Bai, beharbada, Sustaturendako, baina, bestela ez. Sustatun, gainera, etxean moduan nengoen. Toki naturala zen niretako. Sortu zenetik, oso eroso sentitu naiz Sustatun. Hala ere, beldur apur bat ere baneukan, zeren zenbait jendek larregiko erakustaldia bezala ulertuko zukeen nire jarrera. Zorionez, uste dut gehienek beste modu batera ulertu dutela.
Minbiziarekin beharbada ez, baina Hiesarekin ohiko bihurtu zen norberaren gaixotasuna publikoa egitearena.
Jon Salaberriren kasua aipatu nahiko nuke. Haren meritua sekulakoa izan zen. Hiesa guztiz baztertuta, gaizki ikusia zegoen, gaitz arriskutsua zen…, inork ez zuen gura haren berri izan edo gaitza zutenengana hurbildu, edo gaitza zuela jende aurrean aitortu nahi. Jonek, berriz, publiko egin zuen bere gaixotasuna eta aurpegia eman zuen. Hark bai meritua. Nirea izan da, gehiago, txanda bat. Haren modukoa, baina hark arriskatu egin zuen. Hark, gainera, une hartan, bazekien heriotz zigorra idatzita zeukala. Gaur egun, minbizia beldurra ematen duen gaitz bat da, baina ezin da konparatu 90eko hamarkada hasieran Hiesa zenarekin. Horregatik miresten dut Jon Salaberri zena eta miresten dut, era berean, Eduardo Chillida zena, gauza izan zelako Jon Salaberri lepotik hartu eta orrialde bateko iragarki bat egiteko. Horiek dira, benetan, gizatasuna erakusten duten jarrerak. Nirea ez da ezer horien ondoan. Nire ezbeharra beste batzuekin konpartitu, gaitzari buruz ikasten noan heinean beste batzuk ere ikas dezatela…, eta apur bat desdramatizatu minbiziaren gainean daukagun hainbat iritzi. Horixe izan da helburua.
Sustatu aukeratu zenuen zuk. GOIENKARIA ere etxekoa da, Arrasate Irratia edo GOITB diren moduan, baita ETB ere. Beste kate batzuetatik etorri izan balira?
Espektakulua ematen ez naiz hasiko, ETB baldin badator ere. Ni kazetaritzan ibilia naiz eta badakit. Une honetan niri tokatzen zait protagonista izatea eta ulertzen dut. Baina, lekukotasunaren eta espektakuluaren artean muga badagoela iruditzen zait.
Gaiagatik eta jende aurrean biluzte horregatik bai, baina kontatzeko moduagatik ere, hunkitu dituzu asko eta asko.
Minbiziak biluztu egiten zaitu, gura edo ez gura. Ni, orain horrela nago, baina astebete barru ile barik, bekain barik, ezer barik egongo naiz. Fisikoki biluztu egiten zaitu, baina baita barrutik ere. Errespetatzen dut beste modu batera pentsatzen dutenak, baina nik horrela jokatu nahi izan dut. Esan didate Arrasaten nirea bezalako beste pare bat kasu agertu direla eta erabaki dutela isilean eroatea. Minaren inguruan oso erreakzio ezberdinak izaten dira. Batzuetan mina bakarrik eroatea erabakitzen dute batzuk. Beste batzuetan alderantziz. Ni, neure aldetik, egoista izanda ere, plazaratuta, begira zenbat animo jaso ditudan. Ez naiz bakarrik geratu.
Espero zenuen horrelako erantzunik?
Ez. Gainera hunkigarria izan da niretako. Hainbat mezutan, batzuk nire kontakizunak negar eragin ziela aipatzen zuten eta beste batzuk horrelaxe aitortu didate eurekin elkartu naizenean edo telefonotik deitu didatenean. Baina, niri ere negar eragin didate horrelako animo-mezuek. Bego emazteak ekartzen zizkidan erantzunak ospitalera eta hasten nintzen irakurtzen, eta emozionatu egiten nintzen, madalena bat moduan hasten nintzen. Minbiziaren kontuan, gura barik, sentimenduak azaleratu egiten ditugu: gogoratzen zara honekin, harekin, bestearekin. Eta, halako batean, gogoratzen zara halakok esandako zer edo zererekin eta emozionatu egiten zara. Batzuetan esnatu naiz gauez negarrez. Baina, badakit horrela dela: batzuetan zaude makalago eta beste batzuetan gogorrago. Makalago nagoenean badakit ile barik geratu behar naizela, baina herenegun harrikada bat bezala sentitu nuen, ilea jausten ari zitzaidala konturatu nintzelako. Gero, konturatu nintzen egun horretan ibili nintzela besteetan baino sentiberago. Badatorrela badakizu, baina, hala ere, ebidentziak menderatzen zaitu. Sentimenduak askatzen jakin behar da. Zentzu horretan eduki dut beste abantaila bat. Zeren, hasieran gertatzen zaizkizun inpresioak oso gogorrak dira: elbarri geratuko zarela, hil egingo zarela… Eta, horiek geratzen dira oso grabatuta zure oroimenean. Horregatik, nire gauza hauei guztiei buruz idaztea da hor barruan daukazun mamuak infernu horretatik ateratzea, neure burua antolatzea, zentzu apur bat ipintzea…, eta, orduan, zeu hasten zara sentimenduak menderatzen. Pixka bat nire etxea ordenatzeko terapia moduko bat izan da.
Barrutik irteten diren sentimenduak azaleratu dituzu zure kontakizunetan eta horregatik hunkitu egin da jendea, baina baita kontatzeko moduagatik ere.
Sentimenduei buruz idazten ari zarenean gauzak askoz errazago irteten dira beti. Kentzen baldin badituzu sentimenduak, gauzak hotzago geratzen dira.
Zuk izan duzu aukera Sustatun idazteko, besteak beste Sustatuko ohiko idazle zarelako, baina baita ondo idazten duzulako, idazteko ohitura daukazulako, erraz idazten duzulako… Aipatu duzu, baina, zure egoeran dauden beste batzuk ezagutzen dituzula, baina arazoa isilean gordetzea erabaki dutela.
Bai. Oso errespetagarria da horien jarrera eta oso zilegizkoak iruditzen zaizkit erabaki hori hartzerakoan izan dituzten motiboak.
Jende askorendako ez dira oso ohikoak Sustatuk ahalbidetzen dituen informazio edo iritzi truke telematiko horiek. Eta, horri eranzten badiogu sentimenduen biluzte hori, bada, askok eta askok atzera egiten du, ezta?
Berriro, beste behin, argi geratu da hedabideak neutroak direla, hau da, geuk egiten ditugula bero edo hotz. Askorendako oso modu hotza da zure sentimenduak hedabide batean azaleratzea. Baina, begiratu, nire kontua dela-eta, Sustatun izan den mezu truke kopurua. Guztira, 80 mezu inguru sortu dira hiruzpalau artikuluren inguruan. Nire ustez, mezuak idatzi dituen jendeak ikusi du nik bihotzetik idatzi nuela eta, horregatik, askok, eduki zuten, eurek ere, bihotzetik idazteko premia. Elkartasunez, maitasunez, idatzitako mezuak dira, oso barrutik idatzitakoak. Hedabidea, medioa, hor dago eta jendeak oso modu beroan erabili du.
Amari eta familiakoei, baina, lehenago eman zenien zure gaixotasunaren berri, ezta?
Bai, ospitaletik etorri eta orduan azaldu genion ama Paulari. Ordurako familiako batzuk bazekiten. Amak 84 urte ditu eta telefonoz ibili barik, aurrez aurre azaldu nizkion gauzak. Oso garbi esplikatu nion dena.
Sustatukoaren berri badu amak?
Bai. Berarendako apur bat sorginkeria da. Askorendako ere bada. Internet? Zer da Internet? Sorginen kontuak. Konturatzen da, hala ere, jendeak irakurtzen duela… Ahizpak eroan zizkion Sustatutik inprimatuta jasotako mezuak eta arratsalde bat eman zuen irakurtzen. Nire kontakizuna lehenengo eta jendearen erantzunak gero.
Kontu hauen gainean, fribolitate puntu bat ere badago hedabideetan. Arazo pertsonalak lau haizetara zabaltzeko eta horien inguruan show modukoak egiteko joera hori badago. Ez, beharbada, euskal hedabideetan, euskaldunok nahiko erreserbatuak garelako, baina bai guk jasotzen ditugun hainbat hedabidetan.
Erabili dudan tonuagatik saiatu naiz gauzak azaletik kontatu barik, morboa erabili barik, esperientzia pertsonala kontatzen, zenbait gauza elkarrekin ikaste aldera. Esaterako, nik ez nekien nola ematen zen kimioterapia eta uste dut askok ere ez dutela jakingo. Oso pozoitsua izan arren, emateko modua ez dela hain gogorra edo erasokorra, suero bitartez hartzen dela… Tonua menderatzen saiatu naiz.
Orain arte Sustatun idatzi duzun azken kapituluan, alabari zela kontatu zenioten azaltzen duzu. Oso lagungarria izan da zuretako zazpi urteko alaba Miren, ezta?
(Joxeri negar malkoak atera zaizkio eta isilunea egin da). Ez nuen espero horrela hartzea. Gero, beste egun batean, bat batean, sekulako hotzikara sentitu nuen. Sukarra neukan. Dardara batean nengoen, kontrolatu ezinda. Orduan, baso bat esne bero eskatu nion Bego emazteari. Miren alaba, baina, konturatu zen nola nengoen eta nire altzora etorri zen eta esan zidan: “Aitatxo, dardaratan zagoz!”. Eta, gero, besarkatu ninduen eta hasi zen arnas beroa botatzen nire lepora, bero nendin.
Bego emaztea eta Miren alaba oso garrantzitsuak dira zuretako.
Bai. Mirenenarekin zerua ukitu nuen. Gero, alde ludikoa ere badauka. Kimioterapia hartzen hasi behar nintzela-eta, bibotea kendu behar nuen eta berak, han, ondoan egon nahi zuen, eta barre egiten zuen. Beti ezagutu nau bibotearekin eta esaten zidan: “Aita, zelako zatar zauden” eta barre egiten zuen. Honekin esan nahi dut nire arazoan parte hartzen duela. Gainera, goiz, segituan, hasi zen kontuaren gainean berbetan, barrurako gorde barik. Hori inportantea da. Bestalde, guretako oso garrantzitsua da alabaren koadrilakoen gurasoekin daukagun harremana. Eurekin ere oso lasai egiten dugu berba, umeak inguruan daudenean ere bai. Beraz, ez dugu sentitzen ezer ezkutatzeko daukagunik. Alabari kontatu genionean, hasieran, negar egin zuen, “zergatik nire aitatxori” esaten zuen, baina, harrez gero, berak ateratzen du gaia eta ez daukagu ezer ezkutatzeko.
Kimioterapiak ilea jausarazten utzi barik, bibotea eta ilea moztea erabaki duzu. Noiztik bibote barik?
Bego emazteak ez ninduen ezagutzen bibote barik. 27 bat urte-edo neramatzan bibotea kendu barik. Koadrilako batek esan dit: “Hi haiz tontoa hi, zelan egon daiteke horrenbeste denbora bibotea kendu barik. Askoz ere guapoago hago orain”.
Atzera bueltarik egon ez daitekeela pentsatu duzu inoiz, gaitzak menderatu ahal zaituela, alegia?
Gerta liteke, baina argi daukat erronka aurrera aterako dudala eta minbizia gaindituko dudala. Gero, bestea etorri behar bada etorriko da, ez dauka erremediorik, baina horri ez diot lekurik egiten. Defentsarako estrategia bat da. Gainera, medikuak esan badit nirea osatuko dela, nik sinistu egiten diot. Premia daukadalako sinisteko eta, gainera, komeni zaidalako sinistea.
Eta, konfiantza handia daukazulako medikuengan, ezta?
Bai. Oso gustura nago, oso esperientzia ona bizi dut Galdakaoko ospitaleko mediku taldearekin eta Osakidetzarekin, oro har. Ikusten dut oso talde profesionalaren eskuetan nagoela eta azpiegitura aldetik ondo prestatuta daudela. Gainera, jendea ondo zaintzen dute. Oso erantzun profesional eta garbia jaso dut, ondo komunikatu didate dena… Hori oso garrantzitsua da. Honek denak erakusten dit, gure zergaren zati bat, behintzat, ondo erabiltzen dutela eta horrek poza ematen du. Kalitatezko osasun zerbitzuak eskaintzen badira, denon onerako da eta gustura egoteko moduan egon gaitezke.
Bego emaztearen papera goraipatu duzu zure kontakizunetan. Alderantziz izan balitz Begok erantzun duen moduan erantzungo zenuke zuk?
Bere papera askoz ere zailagoa da nirea baino eta ni kakalarritan egongo nintzateke bere egoeran izango banintz. Oso babestuta sentitzen naiz, burbuila batean bezala. Begok beste paper bat dauka, beste erantzukizun batzuk, nireak baino zailagoak nire ustez. Oso kementsu ikusi dut Bego.
Hasteko, Joxe, ez diagu elkar ezagutzen. Halere, hire eritasun latzaren kontaketa bikainak malkoren bat isuriarazi ziguk, zinez, eta idaztera animatu gaituk. Hori duk giza tamaina ikaragarri baten "lezioa" eman diguana. Hirea, lehenik. Eta gero hire ondokoena. Biba zuek!
Errealiatatea, birtualkeria birtualkeriaren gainean dabilkigun honetan, hirea bezalako ekimen apalak gure burua abian jarrarazten ziguk, oraindik ere. Horri bizi-seinalea deitzen ziogu guk.
Joxe, Bego, Miren eta gainerakook izan adorea. Besarkada eta muxu bero bana denoi Goierriko Lazkaotik. Eutsiozuela, dedio... ia-ia buelta eman diozue eta!
Oraintxe Mikel eta Fatimarekin egon ondoren, nola ez zure berri jakin det gertu-gertutik. Oso ondo zoatzela esan didate, naiz eta leukozitoak baju xamar egon. Ea bihar ospitalera joaten zeanen, normaltasunean dauden. Dena dela, pozten naiz ondo eta indartsu zaudelako, eta behin eta berriz gure indarrak, animoak, eta behar dan guztiak.
Muxuk, zuretzat eta noski Bego eta Mirenentzat.
Ea noiz daukagun aukera Estenibarren edo egoteko. Eta bestela, badakizu Ormaiztegi alden Saharako tea edo gozatzeko gogorik badezue, ba, ongi etorriak.
Bizimodu honetan, arazo txikienaren aurrean ere, askotan buelta eman ezinik ibiltzen garenontzat, zer nolako lezioa eman diguzun.
Zu bezalako pertsonengan dago mundu petral honen etorkizuna eta ez beste inongo inozoren esku. Beraz, eutsi gogor eta segi aurrera.
Noizbait elkar ikusiko dugulakoan, agur.
"Handitzean zu bezalakoa izan nahi dut" bururatu zait lehen unean. Hobeto pentsatuta, hauxe esan nahiko nukeen: antzeko zerbait gertatzen bazait, horrela jokatu nahiko nuke. Igual lotsatuago, etxezuloago, baina jatortasun horrekin, zabaltasun horrekin, naturaltasun horrekin.
Nik uste zirrara, hunkidura eta elkartasuna piztu diguzula irakurle guztioi. Eta besarkada bat emateko gogoa. Ea noiz dugun elkar ikusteko aukera, Joxe.
Beste gauzatxo bat: zurekin hitz egin nahi nuke pribatuki, nire telefono eta e-mailak izango dituzu, argitaletxekoak. Ahal baduzu, jarri nirekin harremanetan.
Aupa zu!
Xabier Mendiguren Elizegi