Cira Crespo

1891ko egun gordin batez, Bartzelonako Ramblaren goialdean, erloju bat jarri zuten. Harrezkero, hiri osoarentzako Ordu Ofiziala emango zuen. Ez dakit Euskal Herrian halako aparaturik izan den. Nolanahi den ere, erloju honek (eta haren lehengusuek) eta bere tik-tak bedeinkatuak giza historian oraina eta geroa banatuko zituen mugarria jarri zuen. Neurketen sasoira igaro ginen. Neurtu aditza ezinbestekoa da kapitalarentzat... esan nahi baita, kapitalismoarentzat eta haren jarraikileentzat. Zer ez dugu neurtzen? denbora, tenperatura, garaiera, zabalera, neurriak, kiloak, gramoak, egunak eta, ohartzen ari naiz, azken aldi honetan , tamalez, maitasunari neurria hartzen ere bagabiltza.

XX.mendeko emakumezkoen idatzi eta sorkuntza-lanetan bada oso oso maiz ageri den osagai bat: amarenganako haserrea eta erresumina. Izan ere, ama-alaben arteko harremana zorrozki  bizi izan da alaben partetik. Alabarentzat  ama sekula izan nahi izango ez duen hori da: Esanekoa, rolak errepikatzen dituena, belaunikatzen dena, beti besteei laguntzen diena eta laguntzarik eskatzen ez duena.  Ez, ez, ez dugu horrelakoak izan nahi eta alaba askok islatuegi ikusten du bere burua. Beldurrez, euren buruari profezia betearaziko ote dioten, atzera ere historia bera antzeztuko duten.