Andy eta Lucas, litxarreroak

Joan den astean artikulu bat idatzi nuen, hauts pixka bat harrotu zuena, gure artean gehien entzuten ziren abesti komertzialez, denak ere gaztelaniazkoak, eta adibideen artean ez nuen aipatu, aipa nezakeen arren, gaurko filma ikustean bururatu zaidana: Andy y Lucas bikote cadiztarrak kantatzen duen "Mi barrio".

Tano eta Richi (Andy eta Lucasen antzera) bihotzeko bi lagun handi dira, txikitatik. Tano erreformatorioan dago, baina 48 orduko baimena eman diote, bere anaia ezkontzen dela-eta. Zintzo ibiltzeko aholkatuko diote Tanori, ez sartzeko istiluetan, baina agindutakoaren guztiz kontrakoa egingo du noski mutikoak. Ez gaizto jarrita dabilelako ere: itxialdiaren ondoren askatasuna dastatzeko gogoa du, eta bere lagun-artean egin ohi dutena egingo du: zerbezatxoak, porrutxoak, arraiatxoak, lapurreta txikiak... Arazo larriagoren bat ere sortuko da tartean, hirian patruilatzen dabiltzan auzotarren autodefentsa-taldeekin, baina berez bezala doaz gauzak.

Gazteak bide "txarretik" baldin badoaz ere, ezin esan bide ona askoz hobea denik: lan kaxkarretan ahituta sumatzen dute langile-jendea, edo kanpora alde eginda, eta beraiek ez dute "pringao" horien antzera amaitu nahi. Horrenbestez, aukerak itxiz doaz, eta halako "no future" sentipen bat uzten digu pelikulak.

Ez nuen ezagutzen Rodriguez, eta zinegile serio bezain trebea dela erakutsi digu, istorioa esku onarekin kontatu eta aktoreak ederki zuzendu dituena. Juan Jose Ballesta protagonistaz gainera aipatu beharrekoa da Richi lotsagabearena egiten duen Jesus Carroza. Bestalde, helduen munduko jendeak pintzelkada pare batez sujeritzen digu neke eta penazko ibilbidea: Tanoren anaiak, amonak, Richiren amak...

Ez dakit filmak areto komertzialetan ze suerte izango duen, baina merezi du ikustea, eta merezi du zuzendariak horrelako edo bestelako istorioak kontatzen jarraitzea.