Maiteko zintuzket, baina ez

Markeliñeren berezitasuna, inoiz ikusi ez dituenarentzat, hitzik gabeko antzerkia egitea da, edo oso hitz gutxikoa. Keinuetan eta gorputzaren adierazkortasunean oinarritzen dute beren jarduera, eta munduan barrena ibiltzea lortu dute, urteetan erakutsi duten kalitateari eta lan-modu horren unibertsaltasunari esker.

Kasu honetan, gainera, hizkuntza bezain unibertsala dute sujeta: amodioa. Lau lagun dira oholtza gainean: bi emakumezko (Soledad Carril eta Ana Martínez) eta bi gizonezko (Juanjo Otero eta Pako Revueltas), eta haien artean mila korapilo lotzen eta askatzen dira. Antzerkiak ez du berez istorio bat, hari bat, gehiago da gai nagusiaren inguruan hainbat motibo eta bariazio erakustea eta horiekin jolastea.

Zerbait azpimarratzekotan, taldekoek aukeratu duten eszenografia guztiz soila aipatuko nuke: parke bat irudikatzeko, farola (gero ilargia), eserlekua eta paperontzia; hor egingo dute topo eta estropezu maitale sufrituek, bihotz bakartiek, hor sortuko dira sedukzio istorioak, jelosiazkoak, bakardadezkoak... Horretarako, gorputz espresioan oinarrituriko hainbat teknika erabiltzen dituzte aktoreek: mimoa, zinema mutua, clowna, txotxongiloa... Agertoki hutsean gorputzen lagungarri, elementu bakan batzuk: globoak eta loreak batik bat, lokarri eta tutuak noizbehinka. Tonua umorezkoa da gehienbat, baina ez algara bilatzekoa, irri xumea baizik, eta lirismora jotzen du aldika. Estilo sinbolista indartzera dator koloreen hautaketa ere, zuria, gorria eta beltza baitira jantzietan nahiz atrezzoan erabiltzen diren bakarrak.

Antzezpenaren alderdi makurra da ez duela lortzen ikuslearengan emozio handirik sortzea, eta haririk ezean arreta ere jaitsi egiten dela. Ordubetekoa da obra, eta aspertzeko beta handirik ez beraz, baina hala ere errepikaren sentipena izan nuen nik behin baino gehiagotan, ikuskizunak gainerakoen beste aitzakiarik ez zeukan arren.