Euskal irakaskuntza
errealismo zikinean koka daitekeen ipuin labur bat duzu hemen, aldi berean kontakizun etniko bat ere badena
"Ipini kondoia behintzat."
"Ez, ez dinat gogorik batere, eta gainera berdin zaidan hiltzea."
"Orduan sartu idazu ipurditik."
"Badoa."
"Min!!"
"Arraioa, Jose zatorren."
-------
"Joan da. Ez zen Jose. Segi."
Idoiak horman ditu esku ahurrak jarrita, eta Koldok atzealdetik ematen dio, gero eta alaiago.
"Badator!!! Oi Lur, ene Lur!!"
"Zein kutrefaria zaren. Nik ez dut sentitu mina baino. Eta orain kriston kakagura."
"Komunean bertan gauden behintzat."
"Zoaz popatik hartzera."
---------
"Irtengo naun. Kaka lasaiago egingo dun. Uste dinat inor ez dabilela inguruan. Bai estresagarriak, zaintza hauek."
"Alde egizu behingoz, eta ipini hamar bat. Ahaztu barik. Deustun sartzeko, badakizu."
"Baina justizia ez ote da balio inportante bat? Etsamina ez huen oso ondo egin."
"Zure hazia hemen daukat. Salaketa jarriko dizut."
"Hik bortxatu naun eta!!"
"Utikan!!"
-------
Koldo irakasleen gelara doa, notak jartzera. Bertan daude bere lankideak. Bera apur bat asaldaturik dago, baina ez du disimulatzeko lanik hartzen. Bigarren B, Idoia Arbelaiz. Hamar. Merezita gainera.
Erantzunak
Berriro gelditu naiz orduan editore barik moralisten erruagatik!
Doazela txoritara! Literatura behintzat izan dadila erabateko askatasuna nagusi den esparrua, moralkeriaz kanpo. Zer arraio nahi dute progre horiek, gizakiaren alde ilun guztiak borondate onez eta xurikeriaz behin betiko garbitu? Jai dute. Halako sorgin ehizen antolatzaileak, gainera, historiak erakusten digunez, oso hipokritak izaten dira hiritar gisa, eta sarritan putakumerik handienak. (Bush: gu, Ongiaren ardatza.)
Horregatik, hauteskunde garaiotan, behar-beharrezkoa egin zait Shin Chan ahal bezain maiz ikustea, eta gozatzea, politikoki politaren eta manikeismoaren izurritetik nire buru osasun ahula babestearren. Ildo berean, Arantxa Iturberen "Ai ama!" egundokoa begitandu zitzaidan, orobat Rock'n'roll-eko Edu Saragueta, zeinaren jarrera emaztekiengana zenbait feministari ez baitzaio gustatu.
Honen inguruan, dena den, bada korapilo franko: esate baterako, oso txarto iruditzen zaigu Txomin Agirreren euskal baserri xuri polit kristaua, kanpotar batek (neskame galiziarrak!) asaldatzea eta haustea.
Aldiz, "Bi anai"ko Carmenen gaiztakeria, belarritik masaileraino duen orinak adierazten du, edo azaltzen du, eta primeran iruditzen zaigu. Topos bat izango da, baina zelako putada, aurpegi orinduna dutenentzat!
Edonola ere, literaturaren alderik askatzaileenatako bat da inongo xurikeriarik gabe giza alde izugarri, nazkante eta aitorrezinenak arakatzea. Polizia arduratuko da gero idazleari hiritar gisa dituen eginbeharrak betearazteaz.
Errealismo zikina, etnikoa... Erraz asmatzen dituk hik bost duroko hitzak, porno xaxtarra janzteko. Ipuin moralista bat dela ere esan hezake, edo hartu-eman komertzialaren aldeko apologia bat.
Dena dela, oso ondo. Asko dibertitu nauk. Bide batez, horrela idazten segituz gero editorerik ere ez zaiala faltako esatera nindoan baina, badaezpada isildu egingo nauk: ikusi al duzue prentsan nolako sorgin-ehiza antolatu duten Espainian PPren gobernuko Emakumearen Institutuko zuzendariaren aurka, bere jabetzako argitaletxean bortxatzaile baten ikuspegitik egina omen den ipuin liburu bat kaleratu zutelako?