Izan ere, laurogeita hamarreko hamarkadan sortu zen —edo eragin genuen, nahi baduzue— ufal hura txikia izan zen, sendoa izan arren. Gurean, basamortuak kalea hartua zuen eta oasia egin genuen, urmaela jaio, ilusio optiko barik. Baina hain zen sikua eremua, olatu hura ez zela tsunami bihurtu, agian euskaraz melatzeko tresna eta jende gehiago behar zelako. Uhin hura erreka da orain, batzuetan latsa, eta besteetan, emaria handi eta indartsuago datorrenean, bokale. Ez da nahiko, ordea. Atzera ere, aparraren zipriztinez bete behar ditugu bazterrak. Ez dakit nola. Orain tresna eta euskaldun gehiago izanda, errazago beharko luke. Baina, beharbada, atzetik etorritako urak bareegiak dira, desideologizatuegiak, eta tsunami izateko ur laster eta biziagoak behar ditugu, uriola definitiboa, eta horrela euskara itsaso urdin eta zabal bat izanen da.
Eibarko Bodega tabernako oroitzapenetatik, euskararen Tsunamira: eibar.org/blogak/leire/b… Politta, @txargain! ;-)
+1 "@asarasua Eibarko Bodega tabernako oroitzapenetatik, euskararen Tsunamira: eibar.org/blogak/leire/b… … Politta, @txargain! ;-)"
Taberna girua, ufalak eta euskerian transmisiñua. Esperantza pizkatekin amaittuta eibar.org/blogak/leire/b… pic.twitter.com/IwiEbgXqdV
Erantzun
Sartu